Postmodernistyczny książę: teoria krytyczna, strategia lewicy i tworzenie nowego podmiotu politycznego

Opinie czytelników

Książka „The Postmodern Prince” autorstwa Johna Sanbonmatsu jest chwalona za wnikliwą krytykę postmodernizmu i radykalnej lewicy, oferując wyrafinowaną i przystępną analizę. Recenzenci doceniają jej energię i znaczenie dla współczesnych postępowych kwestii, choć niektórzy wyrażają obawy co do proponowanych rozwiązań.

⬤ Błyskotliwa, wnikliwa analiza
⬤ przystępny język
⬤ trafna krytyka polityki tożsamości i postmodernizmu
⬤ angażuje się we współczesne postępowe kwestie
⬤ dobrze skonstruowane argumenty.

⬤ Niektórzy czytelnicy życzą sobie bardziej solidnych rozwiązań przedstawionych na końcu
⬤ krytyce postmodernizmu może brakować praktycznych zastosowań
⬤ jeden z recenzentów zauważył dziwny zapach z okładki książki.

(na podstawie 5 opinii czytelników)

Oryginalny tytuł:

The Postmodern Prince: Critical Theory, Left Strategy, and the Making of a New Political Subject

Zawartość książki:

Postmodernistyczny książę Postmodern Prince Johna Sanbonmatsu to dzieło z zakresu teorii politycznej, skupiające się na kwestiach strategii. Jednocześnie stanowi oryginalną i pouczającą intelektualną historię lewicy od lat 60. do chwili obecnej. Bada politykę Nowej Lewicy w latach sześćdziesiątych, pokazując, jak jej ekspresywizm doprowadził do podziału politycznego, a także przygotował grunt pod postmodernizm. Pokazuje również, w jaki sposób ekonomia polityczna życia akademickiego w coraz bardziej utowarowionym społeczeństwie wzmocniła podstawy postmodernizmu.

Postmodernistyczny książę dostarcza historycznie ugruntowanej krytyki postmodernizmu i historii tego, jak lewica socjalistyczna pomogła stworzyć jego idee. W trakcie tej dwustronnej krytyki rozwija błyskotliwy opis marksizmu, który stawia sobie za zadanie zbudowanie kolektywnego podmiotu politycznego, następcy Księcia Machiavellego i Nowoczesnego Księcia Gramsciego, zdolnego rzucić wyzwanie kapitalizmowi w momencie globalnego kryzysu.

Sanbonmatsu demonstruje ograniczenia prac Foucaulta, a ostatnio także uznanego Imperium Hardta i Negriego. W tym procesie potwierdza on klasyczną dla marksizmu ideę polityki jako hegemonicznej w zakresie, rewolucyjnej w aspiracjach i zależnej od zdolności przywództwa do sprostania nieprzewidzianym wyzwaniom. Opiera się na niezwykłym zakresie analiz historycznych, politycznych i filozoficznych, aby określić warunki wstępne odnowienia strategicznej i teoretycznej wizji lewicy.

".