Popołudnie fauna: Jak Debussy stworzył nową muzykę dla współczesnego świata

Opinie czytelników

Książka jest dobrze napisaną biografią kompozytora Claude'a Debussy'ego, łączącą osobiste spostrzeżenia, szczegółową narrację jego życia i kontekstowe informacje o epoce. Autor wykorzystuje różne źródła, w tym listy, aby ożywić historię Debussy'ego i kulturę jego czasów, dzięki czemu jest to wciągająca lektura zarówno dla entuzjastów muzyki, jak i zwykłych czytelników. Niektórzy recenzenci stwierdzili jednak, że uwaga skupia się na samym Debussy'm i otaczających go ludziach, co może odciągać uwagę od głównej narracji.

Wciągająca opowieść, pięknie napisana, żywo ożywia życie i muzykę Debussy'ego, zawiera interesujące spostrzeżenia na temat jego relacji i kontekstu kulturowego tamtych czasów, wysoce zalecana dla osób zainteresowanych muzyką i Debussy'm w szczególności.

Nie jest to najnowsza pozycja naukowa, niektóre rozdziały koncentrują się bardziej na mini-biografiach znajomych Debussy'ego niż na nim samym, a we fragmentach pojawiają się wzmianki o braku bezpośredniej dyskusji na temat muzyki Debussy'ego.

(na podstawie 17 opinii czytelników)

Oryginalny tytuł:

Afternoon of a Faun: How Debussy Created a New Music for the Modern World

Zawartość książki:

Claude Debussy był ojcem nowoczesnej ery w muzyce klasycznej.

Jego innowacje wyzwoliły Strawińskiego, Schoenberga i Bartóka do napisania ich obrazoburczych dzieł, a jego wynalazki harmoniczne są nadal słyszalne w amerykańskim jazzie. Chociaż był jedną z najbardziej fascynujących postaci Belle Époque, jego życie jest mało znane wszystkim poza naukowcami; a z jego znacznego dorobku muzycznego tylko Preludium do Popołudnia Fauna, La mer i Clair de lune są powszechnie znane.

Harvey Lee Snyder odpowiada na to kulturowe zaniedbanie, przedstawiając kompozytora i jego muzykę, bez żargonu i biograficznych ciekawostek, w bogatej w szczegóły, dokładnej narracji, którą czyta się jak powieść. Oto historia biednego, niewykształconego paryskiego chłopca, który dzięki dziwnym zbiegom okoliczności trafił do Konserwatorium Paryskiego w wieku dziesięciu lat. Oto genialny człowiek walczący o wynalezienie języka tonalnego zdolnego do wyrażenia jego unikalnej wizji muzycznej, znajdujący inspirację nie w Bachu i Beethovenie, ale w poezji Mallarmégo i obrazach Whistlera i Turnera; człowiek zdeterminowany, by zakończyć dwa wieki germańskiej dominacji w muzyce europejskiej.

Oto samotny, łagodny człowiek, którego błędne romanse zakończyły się skandalem i pogardą. Jego ciężka praca nie zakończyła dziesięcioleci biedy i długów, ale kiedy zmarł w 1918 roku, był i pozostał czołowym francuskim kompozytorem XX wieku.