Ponowne zaczarowanie świata: Feminizm i polityka dóbr wspólnych

Opinie czytelników

Recenzowana książka oferuje feministyczną perspektywę na temat dóbr wspólnych, wzbogacając istniejącą literaturę i zajmując się skrzyżowaniem feminizmu i krytyki ekonomicznej. Podczas gdy wielu czytelników uważa ją za inspirującą i przejrzystą, niektórzy krytykują ją za zbyt złożoną dla osób niezbyt dobrze zorientowanych w temacie.

⬤ Dodaje feministyczną perspektywę do ważnego tematu dóbr wspólnych.
⬤ Wciągająca i inspirująca lektura, szczególnie istotna w obecnych czasach.
⬤ Łatwa w odbiorze, a jednocześnie zawierająca interesującą krytykę kapitalizmu.
⬤ Dobrze oceniana ze względu na stan i czas dotarcia.

⬤ Złożona i żargonowa, przez co stanowi wyzwanie dla czytelników bez silnego zaplecza w tej dziedzinie.
⬤ Nie nadaje się jako lektura wprowadzająca lub niezobowiązująca dla osób niezaznajomionych z omawianymi koncepcjami.

(na podstawie 7 opinii czytelników)

Oryginalny tytuł:

Re-Enchanting the World: Feminism and the Politics of the Commons

Zawartość książki:

Silvia Federici jest jedną z najważniejszych współczesnych teoretyczek kapitalizmu i ruchów feministycznych. W tym zbiorze swoich ponad dwudziestoletnich prac przedstawia szczegółową historię i krytykę polityki dóbr wspólnych z feministycznej perspektywy.

W swoim jasnym i bojowym głosie Federici zapewnia czytelnikom analizę niektórych kluczowych kwestii i debat we współczesnym myśleniu na ten temat. Opierając się na bogatych badaniach historycznych, przedstawia powiązania między wcześniejszymi formami zamknięcia, które pojawiły się wraz z narodzinami kapitalizmu i zniszczeniem dóbr wspólnych, a „nowymi zamknięciami” w sercu obecnej fazy globalnej akumulacji kapitalistycznej.

Rozważając dobra wspólne z perspektywy feministycznej, zbiór ten koncentruje się na kobietach i pracy reprodukcyjnej jako kluczowej zarówno dla naszego ekonomicznego przetrwania, jak i budowy świata wolnego od hierarchii i podziałów, które kapitał zasiał w ciele światowego proletariatu. Federici jasno pokazuje, że dobra wspólne nie powinny być rozumiane jako szczęśliwe wyspy w morzu wyzyskujących relacji, ale raczej jako autonomiczne przestrzenie, z których można rzucić wyzwanie istniejącej kapitalistycznej organizacji życia i pracy.