Ponieważ Bóg kocha osę

Opinie czytelników

Zbiór „ponieważ Bóg kocha osę” autorstwa Elisabeth Blair to potężna i sugestywna książka poetycka, która opowiada o jej traumatycznych doświadczeniach w szkole z internatem dla nastolatków z problemami. Poprzez unikalny i surowy styl poetycki Blair zgłębia tematy tożsamości, wykorzystywania i przetrwania, oferując czytelnikom zniuansowany pogląd na jej bolesną przeszłość.

Pisarka jest chwalona za klarowność i szczegółowość, z dbałością o specyfikę języka. Czytelnicy doceniają odwagę autorki w dzieleniu się swoimi bolesnymi doświadczeniami, a także poetyckie techniki użyte do przekazania emocjonalnego ciężaru jej historii. Książka jest postrzegana jako wnikliwa i inspirująca, szczególnie jeśli chodzi o oddanie głosu osobom, które przeżyły traumatyczne doświadczenia.

Niektórzy czytelnicy mogą uznać treść za trudną i bolesną, ponieważ porusza ona ciężkie tematy wykorzystywania i uwięzienia. Dodatkowo, niekonwencjonalna struktura wierszy może stanowić wyzwanie dla osób niezaznajomionych z poezją, prowadząc do potencjalnego zamieszania, gdzie kończy się jeden wiersz, a zaczyna inny.

(na podstawie 4 opinii czytelników)

Oryginalny tytuł:

because God loves the wasp

Zawartość książki:

Książka Elisabeth Blair "Ponieważ Bóg kocha osę", będąca wierszowanym pamiętnikiem, dokumentuje dwa i pół roku, które spędziła w dwóch obelżywych ośrodkach dla "niespokojnych nastolatków" pod koniec lat 90.

ubiegłego wieku. Obóz na odludziu i emocjonalna szkoła z internatem były wzorowane na naukach i zasadach Synanonu, kultu z połowy XX wieku.

Na przemian z bolesną klarownością i surrealistyczną metaforą, wiersze zmagają się z szokiem i dezorientacją związaną z zabraniem w środku nocy przez nieznajomych, dezorientacją związaną z nawigacją oczekiwań w środowisku zinstytucjonalizowanego zastraszania, unikania i braku snu oraz powagą dorosłości, która następuje. Pisząc w drugiej osobie, Blair konfrontuje się z czytelnikiem, powstrzymując potencjalną ulgę dystansu. Przedzierając się przez mozaikę niepokojących opisów - brutalnego personelu, odizolowanych i przerażonych dzieci oraz dziesięcioleci brutalnych koszmarów - kołysze swoje zaciekłe świadectwo w dźwięcznym języku i uderzających obrazach.

Ciasne uporządkowanie traum w książce ma na celu przekonanie, że wywoływanie strachu, rozpaczy i rozbitej bezradności może zresocjalizować dziecko - katastrofalną doktrynę "twardej miłości". "