Ocena:
Obecnie brak opinii czytelników. Ocena opiera się na 7 głosach.
Helping Stop Hitler's Luftwaffe: The Memoirs of a Pilot Involved in the Development of Radar Interception, Vital in the Battle of Britain
"Bombowiec zawsze się przebije" było często powtarzaną mantrą, po raz pierwszy ukutą przez Stanleya Baldwina w 1932 roku, która podkreślała, że jedyną realistyczną formą obrony jest atak. Przekonanie to zdeterminowało brytyjską strategię wojskową, w której więcej uwagi i zasobów poświęcono produkcji bombowców niż myśliwców. Ponieważ bombowce były w stanie latać z prędkością setek mil na godzinę, zanim nadlatujące samoloty zostałyby wykryte, byłoby już za późno na wysłanie myśliwców w celu ich przechwycenia. Tak było do czasu, gdy Sir Henry Tizard i jego koledzy po raz pierwszy zademonstrowali, że radar (lub Radio Direction Finding, jak go wówczas nazywano) może wykryć samolot zbliżający się do Wielkiej Brytanii na znaczną odległość, umożliwiając myśliwcom wzbicie się w powietrze, zanim intruzi dotrą do brytyjskiej ziemi.
Zostało to pokazane w "Eksperymencie Biggin Hill", kiedy młody Arthur Macdonald poprowadził trzy dwupłatowce z RAF Biggin Hill, które były kierowane przez zestawy radarowe na ziemi w celu przechwycenia nadlatujących samolotów. Macdonaldowi powiedziano wówczas, że "cała przyszłość tego kraju zależy od wyników, które osiągniesz". Macdonald odniósł sukces, a po udowodnieniu, że bombowce można zatrzymać, Wielka Brytania zwróciła uwagę na budowę szybkich, nowoczesnych myśliwców i rozwój sieci radarowej - w samą porę na Bitwę o Anglię. Za tę pracę Macdonald otrzymał Krzyż Sił Powietrznych.
W tej pouczającej i beztroskiej autobiografii marszałek lotnictwa Sir Arthur Macdonald, jak miał się stać, opisuje te wczesne eksperymenty radarowe - pierwszym niewspółpracującym przechwyceniem był niczego niepodejrzewający holenderski samolot pasażerski - oraz inne z jego osiągnięć, ścieżkę flar w Duxford. Ten system oświetlenia został tak sprytnie zaprojektowany, że był widoczny dla lądujących samolotów, ale nie dla wrogich napastników.
W swojej późniejszej karierze Macdonald został Dowódcą Obrony Powietrznej na Cejlonie w 1942 r., Air Officer Training w Headquarters Air Command of South East Asia Command w 1943 r. i Air Officer Commanding No. 106 Group w kwietniu 1945 roku. Był ostatnim dowódcą Królewskich Pakistańskich Sił Powietrznych i zajmował wiele wysokich stanowisk w RAF aż do przejścia na emeryturę w 1962 roku. Ale to jego rola w rozwoju brytyjskiej obrony powietrznej w najbardziej kluczowym okresie w jej historii na zawsze pozostanie w jego pamięci.