Pomarańczowe drzewa Bagdadu: W poszukiwaniu mojej zaginionej rodziny

Opinie czytelników

Recenzje podkreślają mieszankę podziwu i krytyki wobec treści książki i stylu narracji. Czytelnicy doceniają jej emocjonalną głębię i wartość edukacyjną w odniesieniu do historii i kultury Iraku, ale niektórzy krytykują brak osobistego doświadczenia autora w Iraku i ogólny sposób opowiadania historii.

Pięknie napisana, zapadająca w pamięć i szczera opowieść o Iraku i jego kulturze. Zapewnia żywe zrozumienie kraju przed ostatnimi konfliktami i wywołuje głębokie reakcje emocjonalne. Godna polecenia dla osób zainteresowanych Bliskim Wschodem.

W narracji autora brakuje osobistego doświadczenia w Iraku, opierając się na relacjach z drugiej ręki. Niektórzy czytelnicy uważają, że opowiadanie historii jest płaskie i nie przekazuje skutecznie zamierzonej osobistej historii, co prowadzi do poczucia wyobcowania.

(na podstawie 6 opinii czytelników)

Oryginalny tytuł:

The Orange Trees of Baghdad: In Search of My Lost Family

Zawartość książki:

Kiedy Zachód najechał Irak w 2003 roku, Leilah Nadir czuła się tak, jakby została rozdarta na dwie części; w jej żyłach płynął zarówno okupant, jak i okupowany.

Urodzona przez ojca Irakijczyka i matkę Angielkę, wychowana w Wielkiej Brytanii i Kanadzie, zawsze pragnęła odwiedzić rodzinę ojca, ale nigdy nie postawiła stopy na irackiej ziemi. Teraz, gdy bomby spadają na Bagdad, a coraz więcej jej krewnych ucieka z kraju na zawsze, Leilah zaczyna odkrywać historię swoich utraconych korzeni. Jednocześnie uzyskuje rzadki wgląd z pierwszej ręki w to, czego Irakijczycy doświadczają podczas inwazji i jej następstw. Jej ojciec również jest zmuszony spojrzeć wstecz, po dziesięcioleciach zamykania oczu na iracki ból.

Rodzinny dom wciąż stoi nietknięty, pełen mebli, zdjęć i ubrań wciąż wiszących w szafach, a wszystko to strzeżone przez jej ciotkę, która czeka, aż ktoś wróci i je odzyska. Podczas gdy amerykańskie helikoptery latają nisko nad głowami, a zamachowcy-samobójcy burzą spokój, palmy daktylowe wciąż kołyszą się w upale dnia, a jaśmin nadal pachnie bagdadzkimi nocami. Ogród i jego drzewa pomarańczowe zmieniły się nie do poznania, ale nadal przechowują żywe nostalgiczne wspomnienia dla rodziny.

Dzięki swojej ciotce i kuzynom Leilah dowiaduje się, jak wygląda życie w ogarniętym wojną kraju, w którym wojna staje się okupacją i panuje bezprawie. Przyjaciółka Leilah, wielokrotnie nagradzana fotografka Farah Nosh, przywozi do domu wiadomości o rodzinie Leilah po jej wizytach w Iraku, a także własne historie i zdjęcia Irakijczyków oraz ich tragiczne historie.

Gdy Leilah traci nadzieję na spotkanie z rodziną, dochodzi do niespodziewanego spotkania.