Południowy Lewant w pierwszych wiekach panowania rzymskiego (64 p.n.e.-135 n.e.): Przenikanie się lokalnych kultur

Opinie czytelników

Obecnie brak opinii czytelników. Ocena opiera się na 2 głosach.

Oryginalny tytuł:

The Southern Levant During the First Centuries of Roman Rule (64 Bce-135 Ce): Interweaving Local Cultures

Zawartość książki:

Wychodząc od kwestii globalizacji i najnowszych badań nad mechanizmami wchłaniania kultur do Imperium Rzymskiego, książka ta koncentruje się na Bliskim Wschodzie, obszarze, któremu poświęcono znacznie mniej uwagi niż zachodniej części Imperium Rzymskiego w kontekście debaty na temat Romanizacji. Cimadomo stara się rozwinąć nowe rozumienie imperializmu i kolonializmu, podkreślając liczne i różnorodne elementy kulturowe, które istniały we wschodnich prowincjach i stawiając wiele pytań, takich jak dwujęzyczność starożytnych społeczeństw, relacje między różnymi kulturami i trudność w stosowaniu nowoczesnych terminologii do wyjaśniania starożytnych zjawisk.

W pierwszej kolejności skupiono się na obszarze Galilei i zebraniu wszystkich dowodów na rekonstrukcję historii tego regionu. Temat przynależności etnicznej Galilejczyków jest bardzo złożony, ponieważ nawet dowody literackie z pierwszych wieków p.n.e. i n.e.

dotyczące Galilei nie precyzują niczego na temat ich tożsamości etnicznej. Poruszono również kwestię Arabów, ich pochodzenia i pochodzenia etnicznego, ze szczególnym uwzględnieniem Iturejczyków i Nabatejczyków. Oprócz pełnej analizy zajmowanych przez nich terytoriów, Cimadomo bada różne artefakty: od rzeźb po ceramikę, od świątyń po monety, wyłania się obraz obszaru będącego pod wpływem różnych kultur, gdzie mieszkańcy byli w stanie stworzyć własną kulturę, różniącą się od wszystkich innych części imperium rzymskiego.

Rozdział poświęcony jest Dekapolowi, zwracając uwagę na literackie i architektoniczne dowody każdego miasta i ich rozwoju urbanistycznego w mało zbadanym okresie. Ważną cechą, która wyraźnie się wyłania, jest religijny charakter wcześniejszych osad: większość z nich była prawdopodobnie sanktuariami w czasach hellenistycznych i rozwinęła się dopiero po przybyciu Rzymian. To właśnie podczas tego rozwoju teatry odegrały główną rolę, wydając się pierwszymi strukturami zbudowanymi w każdym mieście pod panowaniem rzymskim.

Staje się jasne, że problemy homogenizacji i zróżnicowania były obecne nawet w przeszłości. Lokalni mieszkańcy kwestionowali swoją tożsamość, dostosowując i modyfikując obce impulsy, tworząc nowe społeczeństwa i nowe sposoby bycia Rzymianami.