Polityka religijna w okupowanych przez Sowietów Niemczech: Przypadek Berlina-Brandenburgii 1945-1949

Opinie czytelników

Książka jest dobrze zbadaną i przemyślaną eksploracją mniej znanego tematu historycznego, w szczególności wzajemnego oddziaływania religii i polityki w przedwojennych i powojennych Niemczech, w szczególności koncentrując się na DDR. Czytelnicy uznali ją za pouczającą i pomocną w głębszych badaniach.

Przejrzysty i spójny styl pisania, obszerne badania i dogłębna wiedza autora, wnikliwe fakty i materiały źródłowe, cenne dla badań akademickich i poruszające temat, który jest często pomijany.

W recenzjach nie wymieniono żadnych konkretnych wad.

(na podstawie 3 opinii czytelników)

Oryginalny tytuł:

The Politics of Religion in Soviet-Occupied Germany: The Case of Berlin-Brandenburg 1945-1949

Zawartość książki:

Książka ta omawia politykę religijną sowieckich władz wojskowych i ich sojuszników z Partii Jedności Socjalistycznej w strefie sowieckiej, ale co ważniejsze, kto ją opracował, jak to zrobił i jak próbował ją wdrożyć. W ten sposób zilustrowano, w jaki sposób władze radzieckie odtworzyły strefę radziecką zgodnie z liniami stalinowskimi w odniesieniu do polityki religijnej, proces, który wdrożyły w całej Europie Wschodniej, a także w Niemczech Wschodnich.

Chociaż badam, w jaki sposób opracowano tę politykę, kładę większy nacisk na jej wdrażanie w strefie radzieckiej, zwłaszcza w jej najważniejszej prowincji, Berlinie-Brandenburgii. Ponadto książka ta pokazuje, w jaki sposób przywódcy Kościołów reagowali na politykę radzieckich władz wojskowych i ich sojuszników z Partii Jedności Socjalistycznej, zwłaszcza po tym, jak pod koniec lat czterdziestych przyjęli oni coraz bardziej antyreligijny ton.

Zróżnicowane reakcje przywódców Kościoła ewangelickiego podczas okupacji sowieckiej ujawniają podstawy ostatecznego rozłamu w kierownictwie Kościoła ewangelickiego w latach sześćdziesiątych XX wieku w kwestii tego, jak radzić sobie z ateistycznym reżimem SED. Jednocześnie postawa ewangelickiego biskupa Otto Dibeliusa i katolickiego biskupa Konrada von Preysinga jako zagorzałych przeciwników utworzenia "drugiej niemieckiej dyktatury" w latach czterdziestych XX wieku pokazuje, w jaki sposób Kościoły stały się głównymi aktorami wschodnioniemieckiego ruchu dysydenckiego w latach siedemdziesiątych i osiemdziesiątych.