Politics of the Sword: Dueling, Honor, and Masculinity in Modern Italy
Po powstaniu Włoch jako państwa w 1861 roku, kraj ten doświadczył fali pojedynków, która doprowadziła komentatorów do narzekań na narodową "duellomanię", czego dowodem był smutny spektakl pojedynków dziennie. Pamflety o tytułach takich jak "Precz z pojedynkiem" i "Hańba pojedynku" przekazywały pasję tych, którzy nie mogli uwierzyć, że naród, który rzekomo dopiero co powrócił na ścieżkę postępu i cywilizacji, całym sercem przyjął taki "barbarzyński" zwyczaj.
Krytycy ci byli jednak konsekwentnie zwalczani przez trzeźwo myślących i wpływowych ludzi, którzy uważali, że pojedynek jest niezbędny dla zdrowia nowego narodu. Steven C. Hughes argumentuje, że ten niezwykły wzrost liczby walk rycerskich nastąpił, ponieważ pojedynek odegrał ważną rolę w tworzeniu, konsolidacji i funkcjonowaniu zjednoczonych Włoch.
Kodeks honorowy, który leżał u podstaw etyki pojedynków, oferował wspólny model i więź męskiej tożsamości dla tych patriotycznych elit, które po stworzeniu kraju o dużej różnorodności i kontrastach z często sprzecznych motywów, musiały następnie poradzić sobie z konsekwencjami. W ten sposób pojedynki stały się ikoniczną bronią walki podczas Risorgimento, a ponieważ Włochy radziły sobie słabo na scenie polityki wielkich mocarstw, nadal oferowały obrazy męskiego męstwa i męskiej dyscypliny.
Wzmocnił również społeczną i polityczną władzę nowych elit narodowych, których monopol na rycerski honor pomógł wzmocnić pozbawienie praw wyborczych mas. Ostatecznie pojedynek przyczynił się do hipermęskości i kultu przemocy, które charakteryzowały wczesny ruch faszystowski, ale ostatecznie okazał się zbyt indywidualistyczny w swojej definicji honoru, aby stawić czoła wyłaniającemu się państwu totalitarnemu.
Chociaż sam Mussolini stoczył pięć pojedynków na początku swojej kariery, pojedynek zniknął wraz z liberalnym reżimem, który go przyjął.