Pokwitowanie za utracone słowa: Wiersze

Opinie czytelników

Książka Catherine Arnold „Receipt for Lost Words” to przejmujący zbiór wierszy, które badają emocjonalną podróż matki i jej niewerbalnej córki. Praca oddaje złożoność ich relacji, zastanawiając się nad stratą, odpornością i głęboką więzią poprzez pięknie opracowany język, który wywołuje u czytelnika szeroki wachlarz emocji.

Książka jest chwalona za piękny i porywający język, silny wpływ emocjonalny i wnikliwe przedstawienie relacji między matką a córką. Czytelnicy doceniają umiejętne wykorzystanie przez Arnold języka i struktury, dzięki czemu wiersze są zarówno prowokujące do myślenia, jak i podnoszące na duchu. Podwójna perspektywa oferowana w wierszach dodaje głębi eksploracji komunikacji niewerbalnej i wyzwań związanych z autyzmem.

Niektórzy czytelnicy mogą uznać temat za emocjonalnie ciężki, co może utrudnić przeczytanie go za jednym razem. Ponadto unikalna struktura poezji może wymagać uważnej uwagi i refleksji, co może nie odpowiadać wszystkim czytelnikom preferującym bardziej proste narracje.

(na podstawie 5 opinii czytelników)

Oryginalny tytuł:

Receipt for Lost Words: Poems

Zawartość książki:

Receipt for Lost Words, laureat nagrody May Sarton New Hampshire Poetry Prize 2022, to próba zrozumienia przez matkę świata, w którym jej dziecko nie mówi, nie może mówić. To rozliczenie, które Catherine Arnold oddaje w zapierających dech w piersiach, oddalonych od siebie frazach, małych westchnieniach wglądu w złamane serce rodzica, zdziwienie i izolację. Catherine zaczęła pisać te wiersze w odpowiedzi na tajemniczą utratę mowy przez jej córkę. Czuła się zmuszona do zgłębienia tego, co się stało, do znalezienia sposobu, by uczynić to znośnym. Jeden wiersz przerodził się w dwa, potem w trzy - wkrótce powstał kompletny manuskrypt. Zbiór przeszedł wiele poprawek, rozwijając się w zaskakujący, czasem bolesny sposób. Wiersze opowiadają o stracie, smutku, radości i miłości. Opowiadają o mitach i realiach matczynej miłości.

To badanie języka, jego siły i ograniczeń.

Catherine Arnold dokonała niczego innego, jak ucieleśnienia w słowach bezsłowności. Poruszający rachunek za to, co zostało utracone. --Rebecca Kaiser Gibon

"Natura jest teraz tym, co widzę przez szybę".

I jeśli wstrzymamy oddech przez rozpaczliwe rodzicielskie zaprzeczenia i wysiłki, by "wypowiedzieć ciszę", to

zwolnij go, gdy Stella - ta, która nie może mówić - ujawni swoją obecność.

"the strong unhurried length of me/ I am Stella."

Oszczędny, zmysłowy język punktu widzenia Stelli oszałamia - jak w tym opisie jej ojca.

"a big thirsty shape/ the hum of him".

To, co się wyłania, to nowe poczucie świata, magiczne i baśniowe przesunięcie, w którym

"... wszystko, co wcześniej wydawało się ważne, zostało zapomniane".