Poetyka i polityka Amitaba Ghosha w narracjach historycznych

Oryginalny tytuł:

The Poetics and Politics of Amitab Ghosh in Histographical Narratives

Zawartość książki:

Zauważalną cechą współczesnej powieści jest to, że staje się ona coraz bardziej nasycona historią, a pisarze ze świata postkolonialnego stają się jeszcze bardziej świadomi historycznie. Literatura przedstawiająca wydarzenia historyczne i historiografia wykorzystująca elementy dyskursu literackiego pomogły zatrzeć różnice między tymi dwiema dyscyplinami, a twórczość Ghosha można postrzegać z perspektywy "literatury jako historiografii". Amitav Ghosh zręcznie stąpa po cienkiej granicy między historyzującą fikcją a fikcjonalizującą historią. W niniejszej rozprawie podchodzę do powieści Amitava Ghosha z historiograficznego punktu widzenia.

Do moich badań wybrałem cztery powieści historyczne. Są to: Szklany Pałac oraz trzy powieści opublikowane jako Trylogia Ibisa, a mianowicie Morze maków, Rzeka dymu i Powódź ognia.

Wprowadzenie obejmuje znaczenie powieści historycznych, życie i twórczość Ghosha oraz recepcję Ghosha w Indiach i za granicą. Parametry metodologiczne, których się trzymam, to głównie metoda nowego historycyzmu, ponieważ wniosła ona użyteczny wkład w rozwój dyskursów postkolonialnych, a także w badania nad historią i literaturą. Moje podejście jest jednak szeroko eklektyczne. Zastosowałem teoretyczne sformułowania teoretyków, którzy nie należą ściśle do nurtu nowohistorycznego.

Omawiam powieści Ghosha z perspektywy tematycznej. Rozdziały drugi, trzeci i czwarty skłaniają się nieco bardziej ku teorii, podczas gdy rozdziały piąty i szósty poświęcone są analizie tekstowej powieści.

W rozdziale drugim, "W stronę historiografii literackiej: Historia, fikcja, narracja i gatunek" buduję argument, że powieści historyczne Ghosha można interpretować jako formę "historiografii literackiej". Postanowiłem zbadać związek między historią a literaturą, a następnie odnieść je do kwestii narracyjności.

Rozdział trzeci to Historia jako światy opowieści. Najbardziej charakterystyczną cechą Ghosha jest jego umiejętność opowiadania historii. Tworząc świat powieści, pisarz wkracza w przestrzeń opowieści. Jak.

Buduje swoje światy opowieści, a teoretyczne podstawy tego procesu są analizowane w tym rozdziale.

W History as Resistance opór jako strategia postrzegany jest z perspektywy subaltern. Wysiłki Ghosha zmierzające do odzyskania subalternu i jego eksploracja świadomości subalternu stanowią trzon tego rozdziału.