Podtrzymywanie wojny lotniskowców: rozmieszczenie sił powietrznych marynarki wojennej USA na Pacyfiku

Opinie czytelników

Książka przedstawia dogłębne spojrzenie na szybki rozwój szkolenia i logistyki obsługi technicznej samolotów w Marynarce Wojennej Stanów Zjednoczonych podczas II wojny światowej, koncentrując się w szczególności na transformacji z marynarki wojennej w czasie pokoju. Analizuje wyzwania stojące przed personelem szkoleniowym, rozwój programów konserwacji i implikacje kultury wyrzucania w zarządzaniu samolotami.

Dobrze zbadany i dokładny, oferujący unikalną perspektywę na w dużej mierze niezbadany temat. Zawiera przydatne wykresy, tabele i zdjęcia z epoki. Podkreśla istotne szczegóły historyczne, w tym adaptacje dokonane w Marynarce Wojennej oraz możliwości stworzone dla kobiet i mniejszości. Przyciąga czytelników zainteresowanych logistycznymi i technicznymi aspektami operacji morskich podczas wojny.

Styl pisania może być pedantyczny i brakuje mu zaangażowania; kilku recenzentów uznało książkę za nudną. Zawiera drobne błędy gramatyczne i powtarzające się definicje akronimów, które mogą rozpraszać czytelników. Niektórzy oczekiwali więcej historii wojennych lub szerszego omówienia logistyki. Kilku czytelników uznało tytuł za mylący, a treść za niezgodną z ich oczekiwaniami.

(na podstawie 10 opinii czytelników)

Oryginalny tytuł:

Sustaining the Carrier War: The Deployment of U.S. Naval Air Power to the Pacific

Zawartość książki:

Zdolność Marynarki Wojennej Stanów Zjednoczonych do walki i wygrania przedłużającej się wojny na Pacyfiku nie była wyłącznie wynikiem technologii, taktyki czy przywództwa.

Konserwacja lotnictwa marynarki wojennej odegrała główną rolę w zwycięstwie Stanów Zjednoczonych nad Japonią w drugiej wojnie światowej. Wojna morska przeciwko Japonii nie osiągnęła trwałego sukcesu, dopóki nie była dostępna wystarczająca liczba techników lotniczych, aby wspierać wysokie tempo operacji lotniczych, których wymagała doktryna szybkich lotniskowców.

Kiedy Stany Zjednoczone zdały sobie sprawę z nieuchronnie zbliżającej się wojny i nakazały drastyczne zwiększenie liczebności swojej floty lotniczej, Marynarka Wojenna została zmuszona do ponownego rozważenia swoich wcześniejszych praktyk i opracowania nowej polityki w zakresie konserwacji, zaopatrzenia i szkolenia technicznego. Nie tylko niedobór techników nękał marynarkę wojenną, ale także niedostatek zaopatrzenia lotniczego i obiektów naprawczych na Pacyfiku wkrótce wywołał panikę w Waszyngtonie. Podczas gdy modernizacja uzupełniania zapasów na morzu przez marynarkę wojenną była korzystna, nie rozwiązała ona problemów z utrzymaniem poziomu gotowości samolotów wystarczającego do wygrania wojny powietrznej.

Fisher nakreśla drastyczne zmiany instytucjonalne, które towarzyszyły zwiększeniu liczby personelu obsługi technicznej lotnictwa z mniej niż 10 000 do prawie 250 000 bluejacketów, całkowitej restrukturyzacji systemu edukacji technicznej lotnictwa marynarki wojennej oraz rozwojowi wysoko wykwalifikowanej siły roboczej. Pierwsze kompleksowe studium na temat znaczenia konserwacji samolotów i techników lotniczych w erze lotniskowców, Sustaining the Carrier War, stanowi brakujące ogniwo w naszym rozumieniu konfliktu wielkich mocarstw na morzu.