Opinie czytelników
Podsumowanie:Książka oferuje osobistą relację z podróży Le Corbusiera przez Europę Wschodnią do Stambułu, koncentrując się na jego obserwacjach architektury wernakularnej i artefaktów kulturowych. Została dobrze przyjęta ze względu na urocze rysunki i atrakcyjność dla początkujących architektów, ale niektórzy czytelnicy uważają, że brakuje jej skupienia się na tytułowej tematyce.
Zalety:Fascynująca osobista relacja, urocze małe rysunki, atrakcyjne dla młodych architektów i tych, którzy kochają podróże.
Wady:Zbyt dużo tekstu w porównaniu do rysunków, nie spełnia obietnicy skupienia się na architekturze wschodniej, bardziej skupia się na architekturze islamskiej.
(na podstawie 4 opinii czytelników)
Oryginalny tytuł:
Journey to the East
Zawartość książki:
Dostępny ponownie po wielu latach, legendarny dziennik podróży prowadzony przez młodego Le Corbusiera podczas jego podróży przez Bałkany w 1911 roku.
Jest to legendarny dziennik podróży, który dwudziestoczteroletni Charles-Douard Jeanneret (Le Corbusier) prowadził podczas swojej kształtującej podróży przez Europę Południową, Środkową i Wschodnią w 1911 roku. W zalewie bardzo osobistych wrażeń i wizualnych notatek, zapisuje swój pierwszy kontakt z architekturą wernakularną, która będzie go zajmować przez resztę życia, a także pierwszy widok zabytków, które najbardziej podziwiał: kompleksy meczetów, Akropol i Partenon. Sam Le Corbusier tłumił publikację tej książki za życia; po jego śmierci tekst został wydany jako "nieukrywana ostatnia spowiedź".
Podróż na Wschód można czytać jako bildungsroman młodego autora, który stał się jednym z największych architektów XX wieku. Jest to w dużej mierze opowieść o przebudzeniu i podróży odkrywczej, rejestrująca siedmiomiesięczną podróż, która zabrała Le Corbusiera z Berlina przez Wiedeń, Budapeszt, Bukareszt, Stambuł, Athos, Ateny, Neapol i Rzym. Le Corbusier uważał tę podróż za najważniejszą w swoim życiu; przymus, jaki odczuwał, by rejestrować obrazy i wrażenia, ustanowił praktykę, którą będzie kontynuował przez resztę swojej kariery. Przez następne pięć dekad zapełniał zeszyty pomysłami i szkicami; nigdy nie przestał czerpać inspiracji ze wspomnień z pierwszego kontaktu ze Wschodem, dzięki czemu ten tom jest zarówno dokumentem historycznym, jak i osobistym wyznaniem i pamiętnikiem. Wysoko cenione tłumaczenie Ivana Zaknica zostało po raz pierwszy opublikowane przez The MIT Press w 1987 roku, ale przez wiele lat było niedostępne.
