Podręcznik języka kornwalijskiego Henry'ego Jennera

Opinie czytelników

Obecnie brak opinii czytelników. Ocena opiera się na 5 głosach.

Oryginalny tytuł:

Henry Jenner's Handbook of the Cornish Language

Zawartość książki:

To nowe wydanie klasycznego "Podręcznika języka kornwalijskiego" Jennera ukazuje się ponad sto lat po pierwszej publikacji książki. Teraz, gdy odrodzenie języka kornwalijskiego przetrwało wiele burz, warto ponownie udostępnić przełomowe dzieło Jennera, ponieważ kopie wydania z 1904 r.

stały się rzadkie i drogie. Książka nie jest zwykłym faksymile. Zawiera transkrypcje fonetyczne w Międzynarodowym Alfabecie Fonetycznym (IPA), aby pomóc współczesnemu czytelnikowi w dokładnym zrozumieniu, jakie dźwięki zalecał Jenner.

Zawiera również trzy artykuły opublikowane przez Jennera w latach 1873-1877, na początku jego badań nad językiem kornwalijskim, odtworzone w celu porównania z głównym tekstem z 1904 roku.

System ortograficzny, którego Jenner używał w 1904 roku, był kulminacją wielu lat pracy, ale ważne jest, aby zauważyć, że Jenner był świadomy trzy dekady wcześniej "Widocznej mowy" Bella oraz "Pal otype" i "Glossic" Ellisa. Znajomość przez Jennera tych prekursorów IPA jest znacząca.

Pokazuje, że miał on prawdziwe wykształcenie fonetyczne. Umieszcza to jego pracę w kontekście współczesnego językoznawstwa. Osiągnięcia Jennera jako lingwisty były niezwykłe.

Syntetyzując teksty, opis w "Archaeologia Britannica" Lhuyda (1707), "Sketch of Cornish Grammar" Norrisa (1859), "Lexicon Cornu-Britannicum" Williamsa (1865) i "English-Cornish Dictionary" Jago (1882), Jenner uporządkował to wszystko: opracował system, który był wystarczająco praktyczny, aby zacząć ożywiać język. Używa ortografii, która wspiera późny kornwalijski, zachowując jednocześnie związek z formami ortograficznymi tradycji skrybów środkowokornwalijskich. Kornwalijski Jennera wygląda jak kornwalijski.

Jego ortografia zapewnia dobry, wyraźny związek między dźwiękiem a pisownią, nie odbiegając drastycznie od tradycyjnych tekstów. Użył znaków diakrytycznych dla precyzji tam, gdzie było to konieczne.

Jego sekcja poświęcona gramatyce jest obszerna i w dużej mierze wiarygodna. Jenner wydaje się uważać różnice między środkowym i późnym kornijskim za bardziej pozorne niż rzeczywiste; jego praca jest generalnie wolna od nieuzasadnionego puryzmu niektórych późniejszych odrodzicieli. Szczególnie interesujące jest jego przekonanie, że niepożądana jest próba rekonstrukcji "obcego" akcentu w oparciu o "naukową afektację".

Uznał, że kontakt między kornwalijskim i angielskim musiał prowadzić do podobieństw w fonologii i utrzymywał, że dźwięk i intonacja angielskiego używanego w Kornwalii powinny mieć właściwy i pozytywny wpływ na wymowę odrodzonego kornwalijskiego.