Following the Leader: International Order, Alliance Strategies, and Emulation
Narody mają potężne powody, by dobrze dobierać swoje sojusze wojskowe. Kiedy pakty bezpieczeństwa idą dobrze, stanowią podstawę porządku regionalnego i globalnego; kiedy zawodzą, rozprzestrzeniają wojny na kontynentach, ponieważ państwa są wciągnięte w konflikt. Oczekiwalibyśmy zatem, że państwa będą starannie dostosowywać swoje partnerstwa wojskowe do konkretnych warunków. Raymond C. Kuo twierdzi, że to oczekiwanie jest błędne.
W książce "Podążając za liderem" dowodzi on, że większość państw ignoruje swoje indywidualne interesy bezpieczeństwa w paktach wojskowych, zamiast tego skupiając się na jednej, dominującej strategii sojuszniczej. Książka wprowadza nową społeczną teorię strategicznej dyfuzji i naśladownictwa, wykorzystując studia przypadków i zaawansowaną analizę statystyczną sojuszy od 1815 do 2003 roku. W następstwie każdej większej wojny, która rozbija system międzynarodowy, nowy hegemon tworzy główne partnerstwo wojskowe, aby celować w swojego największego wroga. Państwa drugorzędne i peryferyjne spieszą się, by naśladować ten sojusz, ilustrując swoją wiarygodność i prestiż poprzez naśladowanie dominującej formy.
Niezależnie od tego, czy chodzi o model NATO, który wydaje się dziś tak zdroworozsądkowy, czy też o realpolitik, która panowała w Europie pod koniec XIX wieku, strategia samotnego sojuszu zdefiniowała szerokie połacie historii dyplomatycznej. Kuo pokazuje, że to nie własne interesy bezpieczeństwa państw napędzają to zjawisko, ale ich walka o status w świecie okresowo przebudowywanym przez wielkie mocarstwa.