Under a Prairie Moon
W "Under a Prairie Moon" Susie Niedermeyer nie tyle obserwuje świat przyrody, co doświadcza jego przepływu przez siebie. W poetyckim głosie, który jest jednocześnie przyziemny i wizjonerski, bada wewnętrzne i zewnętrzne krajobrazy, które przecinają się i kształtują nawzajem.
Wiele z tych wierszy jest zakorzenionych w bliskiej, delikatnej obserwacji życia roślin i zwierząt na wiejskim Środkowym Zachodzie i są ożywione przez ostrą wrażliwość poetki na życie wewnątrz niej i za granicą. Wiersze te niosą w sobie ciężar i mądrość żywego doświadczenia: jak wspomnienia gromadzą się w indywidualnym życiu i rzucają cień na teraźniejszość; jak iluminacja i zrozumienie mogą przyjść nagle, w jednej chwili. Są to wiersze o obietnicy i żalu, o spełnieniu i stracie, o miłości i tęsknocie, napisane przez poetę, który wie, że "ze wszystkich naszych chwil coś / musi pozostać" ("Advent of Autumn"), a jednocześnie, że ziemia trwa "ogromna wbrew małości / naszego przemijania" ("Amigo").
Są tu szczególne momenty, w których indywidualna istota rozszerza się i nie ma separacji między obserwatorem a obserwowanym, czy to pod ogromem nocnego nieba, czy na skraju wód, czy w chwilach, gdy poeta zapada "głęboko w ciszę drzew" ("Dom") lub wie, że we wszystkich rzeczach kryje się wylewne światło. Przypomina Mary Oliver i Denise Levertov; te wiersze mówią delikatnie, z inteligencją, o życiu odzwierciedlonym przez kobietę, która może poczuć, w zimowy wieczór, "ciało ziemi / Stające się moim ciałem, wypełnione / cichymi gwiazdami i śniegiem" ("Night Vision"). - Bryan Aubrey, Ph.
D. Autor Watchmen of Eternity: Blake's Debt to Jacob Boehme Oto zaciekłe prawdy o miłości i smutku ocalonym przez piękno. Przeczytaj te wiersze, jeśli chcesz się obudzić, poczuć, jak włosy stają ci dęba na ramionach, poczuć, jak oczy znów stają ci dęba.
Wiersze nie opuszczają mnie, gdy odkładam książkę. -Diane Cooledge Porter, pisarka przyrodnicza, ornitolog.