Opinie czytelników
Podsumowanie:Książka spotkała się z entuzjastycznym przyjęciem i ostrą krytyką. Wielu recenzentów chwali wnikliwą krytykę współczesnych praktyk edukacyjnych, podkreślając jej znaczenie dla nauczycieli, rodziców i decydentów. Humorystyczne anegdoty autora i dogłębna analiza postępowych teorii edukacyjnych pozytywnie rezonują ze znaczną liczbą odbiorców. Z drugiej strony, niektórzy recenzenci zdecydowanie sprzeciwiają się ideologii książki, opowiadając się za powrotem do tradycyjnych podstaw akademickich i wyrażając frustrację z powodu postrzeganych niepowodzeń postępowej edukacji.
Zalety:⬤ Przekracza oczekiwania i jest uważana za niezbędną lekturę dla nauczycieli i rodziców.
⬤ Dobrze napisana i zorganizowana, oferująca przemyślany wgląd w progresywną edukację.
⬤ Zawiera humorystyczne anegdoty i praktyczne porady oparte na rzeczywistych przykładach.
⬤ Krytykuje współczesną politykę edukacyjną, opowiadając się za bardziej humanitarnym i skutecznym systemem edukacyjnym.
⬤ Przedstawia jasną wizję tego, czym może być edukacja i wspiera krytyczny ruch w kierunku lepszych praktyk.
Wady:⬤ Niektórzy czytelnicy zdecydowanie nie zgadzają się z progresywną perspektywą książki, uważając, że zaniedbuje ona podstawowe umiejętności akademickie.
⬤ Oskarżenia o ideologiczną stronniczość i „wojnę” z tradycyjnymi metodami edukacji.
⬤ Twierdzenia jednego z recenzentów, że książka jest nieskuteczna i stanowi stratę czasu.
(na podstawie 9 opinii czytelników)
Oryginalny tytuł:
First, Do No Harm: Progressive Education in a Time of Existential Risk
Zawartość książki:
First Do No Harm: Progressive Education in a Time of Existential Risk rozwija kompleksowy argument na rzecz znaczenia progresywnej edukacji w świetle coraz poważniejszych wyzwań na świecie. Obecne praktyki edukacyjne, szczególnie w Stanach Zjednoczonych, zaszczepiają konformizm i zgodność w czasach, gdy autorytet musi zostać zakwestionowany, sceptycyzm musi się rozwijać, a nasi uczniowie muszą być pomysłowi, kreatywni, empatyczni i pełni pasji.
Steve Nelson śledzi początki progresywnej edukacji i przytacza bogatą historię oraz bezdyskusyjną naukę stojącą za progresywnymi praktykami. Argumentuje, że tradycyjne lub konwencjonalne podejście do edukacji zdominowało jako kwestia politycznej celowości, a nie dobrej praktyki, i przedstawia bezlitosną krytykę obecnej polityki i praktyki, w szczególności ekscesów współczesnej reformy edukacji.
Wykorzystując anegdoty ze swojej wieloletniej kariery lidera edukacyjnego, przedstawia sprawę w wciągającym, barwnym i przystępnym stylu. W ostatnim rozdziale Nelson proponuje Bill of Educational Rights, mając nadzieję, że nauczyciele, rodzice i wszyscy obywatele będą domagać się bardziej radosnej, konstruktywnej i pełnej miłości edukacji dla dzieci znajdujących się pod ich opieką.
