Opinie czytelników
Podsumowanie:Recenzje prezentują podzielone spojrzenie na „After the New Criticism” Lentricchii. Niektórzy czytelnicy doceniają podejście autora do odkrywania teorii literatury i uważają je za pouczające, podczas gdy inni krytykują je za słabo napisane i nieskuteczne jako wprowadzenie do teorii literatury.
Zalety:Książka jest postrzegana jako dobry punkt wyjścia do zrozumienia teorii krytycznej w studiach literackich, zapewniając zwięzły przegląd głównych stanowisk w amerykańskiej krytyce literackiej. Wiele osób uważa ją za pouczającą i przydatną mapę do poruszania się po złożonych koncepcjach teoretycznych, zwłaszcza dla dociekliwych studentów studiów magisterskich. Kontekstualizuje kluczowe koncepcje teoretyczne w ujęciu historycznym.
Wady:Kilku recenzentów krytykuje jakość tekstu jako zaskakująco niską jak na profesora anglistyki. Niektórzy uważają ją za mylącą i nieodpowiednią, argumentując, że nie jest to właściwe wprowadzenie do teorii literatury i nie powinna zastępować czytania oryginalnych teoretyków. Pojawiają się opinie, że brakuje jej kompleksowości i głębi, pomijając znaczących teoretyków.
(na podstawie 4 opinii czytelników)
Oryginalny tytuł:
After the New Criticism
Zawartość książki:
Praca ta jest pierwszą historią i oceną współczesnej amerykańskiej teorii krytycznej w jej europejskich kontekstach filozoficznych.
W pierwszej części Frank Lentricchia analizuje wpływ Frye'a, Stevensa, Kermode'a, Sartre'a, Pouleta, Heideggera, Sussure'a, Barthes'a, Levi-Straussa, Derridy i Foucaulta na naszą myśl krytyczną. W drugiej części Lentricchia zwraca się do czterech przykładowych teoretyków na scenie amerykańskiej - Murraya Kriegera, E.D.
Hirscha Jr, Paula de Mana i Harolda Blooma - i analizuje ich kariery w ramach linii ustalonej w części pierwszej. Krytyczna intencja Lentricchii przejawia się w jego nieustannym ataku na mniej lub bardziej ukryte formalistyczne przesłanki odziedziczone po ojcach Nowej Krytyki. Twierdzi on, że nawet w imię świadomości historycznej współcześni teoretycy często odcinają literaturę od procesów społecznych i czasowych.
Czyniąc to, uważa, że pozbawili literaturę istotnych wartości i przekształcili nauczanie zarówno literatury, jak i teorii w rzadkie zajęcie. Przez całą drogę, z pomocą tak różnych myślicieli jak Saussure, Barthes, Foucault, Derrida i Bloom, Lentricchia wskazuje strategię, dzięki której przyszli teoretycy krytyczni mogą oprzeć się mandaryńskim postawom swoich ojców.
