Oryginalny tytuł:
Plans Unraveled
Zawartość książki:
W ciągu ostatniej dekady literatura na temat polityki zagranicznej administracji Cartera gwałtownie wzrosła, głównie ze względu na publikację nowych materiałów w bibliotece prezydenckiej i uwagę, jaką Jimmy Carter otrzymał po opuszczeniu Białego Domu. Podczas gdy poprzednie monografie koncentrowały się na konkretnych kwestiach polityki zagranicznej, Scott Kaufman zrywa z tą formą i oferuje aktualne, kompleksowe spojrzenie na łączny dorobek polityki zagranicznej Cartera. Chociaż wielu Amerykanów uważa Jimmy'ego Cartera za największego byłego prezydenta kraju, Kaufman argumentuje, że wyniki dyplomatyczne trzydziestego dziewiątego prezydenta były mierne, głównie z powodu działań samego Cartera.
Carter, który objął urząd w okresie transformacji, był zdeterminowany, aby zmienić kierunek polityki zagranicznej USA w sposób, który umniejszyłby konflikt między supermocarstwami; położyć większy nacisk na kwestie Północ-Południe; i ogólnie uczynić świat lepszym miejscem poprzez ograniczenie represji, zmniejszenie sprzedaży broni, powstrzymanie rozprzestrzeniania broni jądrowej, zakończenie konfliktów politycznych i wojskowych za granicą oraz wzmocnienie światowej gospodarki. Jednak wraz z rozwojem kryzysów za granicą, prezydent stopniowo przyjmował postawę dyplomatyczną podobną do swoich poprzedników, a ostatecznie jego polityka zagraniczna sprowadzała się do powstrzymywania sowieckiego zagrożenia.
Kaufman przyznaje, że Carter, podobnie jak wszyscy prezydenci, napotkał ograniczenia w tym, co chciał osiągnąć, w tym ustawodawców lub zagranicznych urzędników, którzy nie widzieli z nim oczu w oko. Pomimo trudności, prezydent odniósł pewne sukcesy: doprowadził do ratyfikacji traktatów dotyczących Kanału Panamskiego, znormalizował stosunki z Chinami, przekonał Izrael i Egipt do podpisania porozumień z Camp David i porozumienia pokojowego oraz uczynił prawa człowieka stałym elementem amerykańskiej dyplomacji. Niemniej jednak Kaufman konkluduje, że styl przywództwa Cartera spowodował, że jego porażki znacznie przewyższały jego sukcesy: Carter postrzegał siebie jako politycznego outsidera, próbował osiągnąć zbyt wiele na raz, nie potrafił ustalić priorytetów inicjatyw lub zrozumieć złożoności związanych z ich realizacją, źle radził sobie ze sporami wewnątrz administracji i nie przedstawił narodowi wizji stanu, w jakim chciał pozostawić kraj pod koniec swojej administracji.
