Planning for Water Security in Southeast Asia: Community-Based Infrastructure During the Urban Transition
Projekt ten koncentruje się na jednym z materialnych czynników napędzających lokalne procesy demokratyczne. Zbyt często w debatach publicznych, naukowych i politycznych rozmowy na temat demokracji uczestniczącej koncentrują się na prawach do głosowania, formalnych procedurach zarządzania i innych stosunkowo abstrakcyjnych procesach. Ten punkt widzenia, choć ważny, może często przesłaniać bardzo bezpośrednie i materialne obawy obywateli, mieszkańców miast i innych osób, które są jednocześnie "obywatelami" społeczności o różnej skali geograficznej, jeśli chodzi na przykład o drogi, którymi podróżują, energię elektryczną, którą zużywają, szkoły, do których uczęszczają i wodę, z której korzystają. Celem tej książki jest zbadanie codziennych potrzeb mieszkańców w zakresie infrastruktury miejskiej, zwłaszcza w kontekście szybkiego wzrostu, jako okna na szersze obawy związane z uczestnictwem w zarządzaniu, rozwoju i wizji przyszłości.
Głównym założeniem książki, a także kluczową lekcją dla czytelników, jest to, że roboty publiczne i infrastruktura są podstawą procesów demokratycznych, a procesy demokratyczne rozpoczynają się na bardzo lokalnym poziomie. Bez tego proces zbiorowego zarządzania zanika poza bezpośredniością codziennego życia. Proces wyobrażania sobie, finansowania, budowania, użytkowania i wyburzania dużych, materialnych projektów, takich jak mosty, systemy sanitarne i wodne w określonych miejscach, jest z jednej strony ważnym problemem technologicznym i projektowym. Z drugiej strony, są one fizycznymi przejawami społecznych, politycznych i ekonomicznych relacji odzwierciedlonych w społeczeństwie, jak zauważył słynny urbanista Lewis Mumford (1937). Zakres, w jakim społeczności budują infrastrukturę fizyczną i jakie jej rodzaje, wiele mówi o tym, jak te społeczności się organizują. Jednocześnie formalne i nieformalne lojalności i relacje między społecznościami wpływają na rodzaje zbudowanego środowiska i infrastruktury, które otrzymują.
Korzystając z tego założenia, książka opisuje kilka studiów przypadków z Azji Południowo-Wschodniej, które ilustrują osadzenie struktur zarządzania w zbudowanej infrastrukturze jako sposób na zachęcenie czytelników do rozważenia materialnych, zbudowanych stawek środowiskowych związanych z demokracją uczestniczącą, a także znaczenia demokratycznego uczestnictwa w wizji, budowaniu i zarządzaniu dużymi projektami miejskimi.