Plan awaryjny

Opinie czytelników

Książka jest szczerym i humorystycznym pamiętnikiem autorki, badającym jej doświadczenia z macierzyństwem, małżeństwem, rozwodem i randkami. Czytelnicy doceniają wciągający styl pisania i uważają, że jest on relatywny i podnoszący na duchu, pomimo uznania pewnych wad w jego organizacji i skupieniu.

Zabawna i szczera narracja, wciągający styl pisania, powiązane doświadczenia, podnosząca na duchu i inspirująca treść, dobrze napisana i wciągająca od początku do końca. Wielu czytelników doceniło osobiste spostrzeżenia i zdolność autora do poruszania trudnych tematów z humorem i ciepłem.

Niektórzy czytelnicy uznali strukturę książki za zagmatwaną i czuli, że brakuje jej wzmocnienia. Krytykowano ją za to, że wydaje się być typową książką dla blogerów, poczucie uprawnień i zbytnie skupienie się na rodzicielstwie, a nie na życiu po rozwodzie. Kilku recenzentów wspomniało, że książka może być postrzegana jako napisana w pośpiechu i nie uwzględnia w wystarczającym stopniu korzyści płynących dla autorki ze związków partnerskich i wsparcia rodziny.

(na podstawie 17 opinii czytelników)

Oryginalny tytuł:

Back-Up Plan

Zawartość książki:

W wieku 27 lat znalazłem się w rozbitym małżeństwie i dwójką dzieci poniżej drugiego roku życia, które musiałem sam wychowywać. Nie miałem innego wyjścia niż przetrwać.

Nie, nie, musiałem się rozwijać. Ale od czego zacząć? Nie byłem pewien, czy wiem, jak żyć samemu, a co dopiero, jak radzić sobie w pojedynkę z dwójką dzieci. To była piekielna podróż naznaczona nieudanymi randkami, zmartwieniami finansowymi i kłopotami z byłym mężem, ale kiedy plan awaryjny był kiedykolwiek prosty? Tę książkę musiałam przeczytać w samotnej ciemności o 3 nad ranem, w małżeństwie, którego nie da się naprawić, leżąc obok mężczyzny, z którym byłam pewna, że nie chcę być już związana, ale którego bałam się zostawić.

Tę książkę musiałam przeczytać, gdy odebrałam swoją pierwszą paczkę leków antydepresyjnych i przeczytałam „Prozac Nation” Elizabeth Wurtzel, by poczuć się swobodnie i cool (ale tylko poczułam się bardziej przygnębiona). Tę książkę musiałem przeczytać w nieskończenie długie dni, które rozciągały się przede mną samotnie z dwójką niemowląt, minimalną ilością snu i bez nadziei.

Tę książkę musiałam przeczytać, gdy ze wstydem taszczyłam dwójkę moich maluchów do Bootsa, by odebrać moją pierwszą pigułkę „dzień po” po mojej pierwszej jednonocnej przygodzie. Tę książkę musiałam przeczytać, gdy mój świat miał się rozpaść.