Płacz w kolorach: poemografia mężczyzny

Opinie czytelników

Książka „Crying in Colors” jest wysoko ceniona za głęboką i lekką poezję, bogate ilustracje i wnikliwe obserwacje. Czytelnicy uważają ją za łatwą w czytaniu i wciągającą, co czyni ją wartościowym dodatkiem do każdej kolekcji. Wielu poleca ją zarówno entuzjastom poezji, jak i osobom mniej zaznajomionym z tym gatunkiem.

Głęboka i lekka poezja, łatwa w czytaniu, dobrze zilustrowana, wyjątkowa w porównaniu z innymi książkami poetyckimi, wnikliwa i płynna, oddająca zmagania i triumfy, istotna zarówno dla pisarzy, jak i czytelników.

Niektórym poezja i słowo mówione mogą nie przypaść do gustu, ale recenzje nie wskazują na znaczące negatywne opinie.

(na podstawie 4 opinii czytelników)

Oryginalny tytuł:

Crying in Colors the Poemography of a Man

Zawartość książki:

Michael Guinn urodził się w małym miasteczku Jacksonville we wschodnim Teksasie, gdzie mieszkał ze swoimi czterema braćmi: Charlesem Jr, Mauricem, Markiem i Derekiem. Jego matką i ojcem byli państwo Charles i Evelene Guinn. Jego matka miała 8 braci; jego ojciec był jedynakiem. Mama wychowała się w hrabstwie Cherokee i nie ukończyła szkoły średniej. Ojciec ukończył szkołę średnią, grał w koszykówkę i pracował w budownictwie. Odkąd pamiętam, mój ojciec był naciągaczem. Moja matka do dziś jest zatrudniona i zawsze pracowała w jakiejś pracy, czy to na budowie, jako pokojówka, gosposia, opiekunka. Tata zrezygnował z korporacyjnej Ameryki i zaangażował się w szereg dorywczych prac. Kurczaki, drewno opałowe, złom itd..., wszystko to było przykrywką dla jego prawdziwej maszynki do robienia pieniędzy - MARIJUANY. Moja rodzina była tak dysfunkcyjna, jak to tylko możliwe. Moi rodzice wysłali mnie w wieku 13 lat, abym zamieszkał z babcią, która przeszła już dwa udary w wyniku nas, złych dzieciaków. Nie mieliśmy żadnej struktury i nadużywającego ojca, który wydawał się mieć dość tego, jak nas "dyscyplinował". Wieszaki druciane, przełączniki, przedłużacze były normą. W wieku dziewięciu lat doznałem poparzeń trzeciego stopnia na rękach, a ponieważ nie mieliśmy ubezpieczenia, mam blizny, wewnętrzne i zewnętrzne. Ukończyłem szkołę średnią i zapisałem się do małego college'u w Ranger w Teksasie. Było tam więcej skunksów niż ludzi i dużo rasizmu. Wyjechałem stamtąd w następnym semestrze i zapisałem się do Wharton Country Jr.

College w Wharton w Teksasie. Biegałem na bieżni, skakałem o tyczce, dobrze radziłem sobie w szkole średniej i celowałem w college'u. Po ukończeniu Wharton County otrzymałem stypendium na Uniwersytecie Lamar w Beaumont. Mieszkałem tam z dziewczyną o imieniu Felicia Albin Callous. Uratowała mnie przed samym sobą i była moim pierwszym pocałunkiem, pierwszym uhhmm, no wiesz. Opuściłem Lamar na ostatnim roku i zapisałem się do armii amerykańskiej, stacjonującej w Fort Jackson w Columbia SC. Poznałem dziewczynę o imieniu Susan Elece Sanders, która była kolejną dobrą kobietą, której pozwoliłem się wymknąć. Wróciłem do domu i zacząłem pracować w Rusk State Mental Hospital we wschodnim Teksasie. Poznałem Patty Johnson, matkę mojego najstarszego syna, Geralda, który stacjonuje w San Diego w Marynarce Wojennej Stanów Zjednoczonych. Następnie wróciłem do szkoły w Stephen F. Austin, poznałem tam matkę mojego syna, ukończyłem studia i zacząłem pracować dla CPS. Opuściłem wschodni Teksas i przeprowadziłem się do Dallas, gdzie zacząłem pisać poezję. Założyłem Fort Worth Poetry Slams. Po 6 latach pracy w CPS opuściłem tę pracę i Teksas i przeniosłem się do Sacramento. Tam doskonaliłem się w aktorstwie i slamach poezji mówionej. Po tym, jak zostałem dwukrotnie postrzelony podczas próby kradzieży samochodu, przeprowadziłem się z powrotem do Arlington, a reszta mojej historii jest wpleciona w wiersze, które przeczytasz w tej książce. Ciesz się pracą mojego życia i moim życiem jako człowieka walczącego o bycie CZŁOWIEKIEM w świecie kolorowych rozproszeń. Witamy w "Crying In Colors"... Poemografia mężczyzny "Po prostu kocham piękną udrękę wiosennego tornada.

Desperacka walka o przetrwanie. Sposób, w jaki brutalnie kręci się w kółko w poszukiwaniu akceptacji, nie wiedząc, że niszczy życie, próbując utrzymać własne. I nigdy nie czułem się bliżej Matki Natury niż teraz...": Mike Guinn.