Writing Beijing: Urban Spaces and Cultural Imaginations in Contemporary Chinese Literature and Films
Pekin, jedno z najstarszych miast na świecie, przez wieki był stolicą cesarstwa. Po powstaniu Chińskiej Republiki Ludowej w 1949 r.
Pekin stał się nie tylko politycznym centrum nowego komunistycznego kraju, ale także symbolem socjalistycznej ideologii i rewolucyjnej kultury. Teraz, w XXI wieku, Pekin uosabia globalne konflikty i globalne powiązania. W ciągu ostatniego stulecia Pekin przekształcił się z kwintesencji „tradycyjnej” stolicy w symbol komunistycznej formy miejskiej, a wreszcie w kosmopolityczną metropolię.
Te trzy etapy w historii Pekinu i jego zmieniające się reprezentacje są tematem niniejszego opracowania.
Podobnie jak inne stolice, Pekin jest czymś więcej niż tylko fizyczną jednostką. Funkcjonuje również jako koncepcja, reprezentacja.
W miarę jak urbaniści przedstawiali (i nadal przedstawiają) Pekin światu jako model, zmienne obrazy Pekinu utrwaliły się w przestrzeni miejskiej. Dziś miejska forma Pekinu zestawia ze sobą różnorodne przestrzenie, które obejmują stulecia, ucieleśniając różne reprezentacje miasta przez jego planistów w różnych epokach. Te reprezentacje przestrzeni dają również pisarzom możliwość ponownego przemyślenia i odbudowania miasta w swoich dziełach literackich.
Chińscy pisarze i filmowcy często esencjalizują te przestrzenie miejskie, czyniąc z nich symbole różnych kultur miejskich - stare domy reprezentują „tradycyjną”, „patriarchalną” kulturę chińską, podczas gdy budynki w stylu radzieckim odzwierciedlają kulturę rewolucyjną. Wreszcie, najnowsze wyrastające apartamenty, mieszkania i kamienice oznaczają inwazję zachodniej nowoczesności i stanowią dowód globalnego kapitalizmu we współczesnych Chinach. Zainspirowane przez Henri Lefebvre'a, niniejsze studium ustanawia ramy, które łączą przestrzenie miejskie (reprezentacje przestrzeni) z pisarzami i produkcjami literackimi (przestrzeń reprezentacyjna).
Analizuję trzy główne miejskie formy przestrzenne tradycyjnego, komunistycznego i zglobalizowanego Pekinu i badam, co te przestrzenie miejskie oznaczają dla chińskich pisarzy i filmowców, a także w jaki sposób wykorzystują je do konfigurowania określonych obrazów Pekinu. Twierdzę, że te różne konfiguracje są w rzeczywistości projekcjami własnych wyobrażeń kulturowych pisarzy i filmowców; prowokują one formę emocjonalnego katharsis, a także tworzą alternatywne wizje krajobrazu miejskiego.