Pisanie poezji miejsca w Wielkiej Brytanii, 1700-1807: jaźń w krajobrazie

Oryginalny tytuł:

Writing the Poetry of Place in Britain, 1700-1807: Self in Landscape

Zawartość książki:

Niniejsza książka omawia wtargnięcie, często niezamierzone, osobistego głosu do poezji krajobrazowej w Wielkiej Brytanii w latach 1700-1807.

Argumentuje, że silne konwencje, takie jak te, które występują w wierszach topograficznych tego okresu, zachęcają oryginalnych poetów do przekraczania tych granic, jednocześnie chroniąc ich przed reperkusjami wyrażania siebie. Pracując w ten sposób pod przykrywką konwencji i ponieważ dla wielu z tych poetów miejsce jest w znaczący sposób związane z osobistą historią, poeci miejsca mogą rozpocząć nieoczekiwane eksploracje pamięci, osobowości i działania świadomości.

Książka ta uzupełnia zatem wcześniejsze, w dużej mierze polityczne, odczytania poezji krajobrazowej, zwracając się ku kwestiom autoartykuulacji i autoekspresji, aby argumentować, że impuls autobiograficzny jest charakterystyczną i innowacyjną cechą wielkiej XVIII-wiecznej poezji miejsca. Wśród badanych poetów znajdują się Pope, Thomson, Duck, Gray, Goldsmith, Crabbe, Cowper, Smith i Wordsworth.