Ocena:
Książka bada fascynujące skrzyżowanie piractwa i myśli politycznej na Madagaskarze, przedstawiając unikalną narrację o historycznych społecznościach pirackich i ich wpływie na idee oświeceniowe. Choć jest intrygująca i pełna dramatyzmu, niektórzy czytelnicy uważają, że jej akademicki styl i głębia stanowią wyzwanie, co prowadzi do mieszanych recenzji.
Zalety:Książka oferuje fascynujące spojrzenie na mało znany temat historyczny, łącząc elementy historii i przygody. Czytelnicy doceniają jej inteligencję, naukowość i unikalne spojrzenie na piratów jako eksperymenty polityczne w epoce oświecenia. Wielu uznało ją za przyjemną i wciągającą lekturę, z dobrą fabułą i interesującym tematem.
Wady:Niektórzy stwierdzili, że styl pisania jest zbyt akademicki, porównując go do pracy naukowej, co utrudniało niektórym czytanie. W kilku recenzjach zauważono, że książka nie skupia się wystarczająco na samych piratach i zamiast tego obejmuje długie narracje historyczne. Ponadto niektórzy uważali, że argumenty nie były dobrze poparte, a treść nie była w pełni zgodna z obietnicami tytułu.
(na podstawie 14 opinii czytelników)
Pirate Enlightenment, or the Real Libertalia
„Charakterystycznie radykalne odczytanie historii, które umieszcza społeczne i polityczne eksperymenty piratów w samym sercu europejskiego oświecenia. Znakomity tom towarzyszący bestsellerowemu Świtowi wszystkiego” Amitav Ghosh
Oświecenie nie zaczęło się w Europie. Jego prawdziwe początki leżą tysiące mil stąd, na wyspie Madagaskar, pod koniec XVII wieku, kiedy to był domem dla kilku tysięcy piratów. Był to złoty wiek piractwa, okres gwałtownych korsarskich wypraw i szalonych legend - ale był to również, jak twierdzi antropolog David Graeber, krótki okres radykalnej demokracji, ponieważ piraccy osadnicy próbowali zastosować egalitarne zasady swoich statków w nowym społeczeństwie na lądzie.
Dla Graebera zaginiona piracka utopia Madagaskaru reprezentuje jedne z pierwszych przejawów oświeceniowej myśli politycznej. W tym klejnocie książki Graeber proponuje sposób na „dekolonizację Oświecenia”, pokazując, jak ta mieszana społeczność eksperymentowała z alternatywną wizją ludzkiej wolności, daleką od tej formułowanej w salonach i kawiarniach Europy. Jej aktorami były malgaskie kobiety, kupcy i handlarze, królowie-filozofowie i zbiegli niewolnicy, badający idee, które ostatecznie miały zostać wprowadzone w życie przez zachodnie reżimy rewolucyjne sto lat później.
Pirackie Oświecenie w zabawny sposób demontuje główne mity Oświecenia. W ich miejsce pojawia się opowieść o magii, bitwach morskich, skradzionych księżniczkach, obławach, zmyślonych królestwach, nieuczciwych ambasadorach, szpiegach, złodziejach klejnotów, trucicielach i kulcie diabła, które leżą u źródeł współczesnej wolności.
