Opinie czytelników
Podsumowanie:Książka ma solidne podstawy badawcze i dokładne notatki, ale nie spełnia swojego głównego tematu piłki nożnej w faszyzmie, często zbaczając w nieistotne szczegóły.
Zalety:Dobrze zbadana, obszerna bibliografia, dokładne notatki.
Wady:Brak skupienia na piłce nożnej, minimalne wzmianki o zawodnikach lub meczach, przytłaczające nieistotne szczegóły, trudne do odczytania.
(na podstawie 2 opinii czytelników)
Oryginalny tytuł:
Football and Fascism: The National Game Under Mussolini
Zawartość książki:
Zinstytucjonalizowana jako faszystowska gra we Włoszech Mussolinich, piłka nożna była wykorzystywana w kraju, próbując rozwinąć poczucie włoskiej tożsamości, a na arenie międzynarodowej jako narzędzie dyplomatyczne w celu poprawy pozycji Włoch na arenie międzynarodowej. Lata 30.
były zenitem osiągnięć włoskiej piłki nożnej. Włochy były gospodarzem i zwycięzcą Mistrzostw Świata w 1934 roku, a w 1938 roku zdobyły trofeum we Francji. Podczas Igrzysk Olimpijskich w Berlinie w 1936 roku Włochy wygrały turniej piłki nożnej z drużyną studentów uniwersyteckich, potwierdzając międzynarodową dominację narodu w piłce nożnej.
Na poziomie klubowym calcio zostało zreorganizowane w jedną, krajową ligę w 1929 roku, czyli Serie A, po czym pojawiły się pierwsze włoskie drużyny klubowe, które zdominowały europejskie rozgrywki i zagroziły wcześniejszym brytyjskim wyobrażeniom o supremacji. W tym czasie włoski faszyzm w pełni wykorzystał możliwości, jakie dawała piłka nożna, by kształtować opinię publiczną, przenikać do codziennego życia i wzmacniać konformizm.
Poprzez upolitycznienie gry, faszyzm starał się również zwiększyć międzynarodowy prestiż reżimu i zaszczepić wartości nacjonalistyczne. Autor argumentuje, że próba wykorzystania sportu do sformułowania tożsamości w rzeczywistości zmusiła reżim do uznania istniejących napięć w społeczeństwie, paradoksalnie pozwalając na istnienie różnorodności i indywidualności.
Książka służy jako kulturowa historia faszyzmu we Włoszech widziana przez pryzmat piłki nożnej.
