Pikornawirusy

Oryginalny tytuł:

Picornaviruses

Zawartość książki:

W chwili pisania tego tekstu dekada lat 80. szybko dobiega końca i jest to odpowiedni czas na przegląd dziedziny pikornawirusów.

W ciągu ostatniej dekady nastąpił niezwykły powrót zainteresowania pikornawirusami i wirtualna ekspansja eksperymentów. Renesans pikornawirusów można przypisać kilku wydarzeniom na początku lat 80-tych. W 1981 r.

określono sekwencję nukleotydową pierwszego genomu pikornawirusa, poliwirusa, dostarczając mapę genetyczną, która będzie podstawą wielu eksperymentalnych pytań dotyczących funkcji i ekspresji genów (Kitamura i in., Nature 291: 547; Racaniello i Baltimore, Proc Natl Acad Sci USA 78: 4887). W tym samym roku doniesiono, że sklonowana kopia eDNA genomu wirusa polio jest zakaźna po transfekcji do hodowanych komórek ssaków (Racaniello i Baltimore, Science 214: 916, 1981).

Odkrycie to, umożliwiające konstrukcję mutantów i rekombinantów poliwirusa, zostało wykorzystane do badania wielu pikornawirusów. Co więcej, dostępność sklonowanych kopii genomów wirusowych pozwala na manipulowanie produktami genowymi poza zainfekowanymi komórkami.

Po trzecie, wykorzystanie technologii hybrydoma do generowania przeciwciał monoklonalnych neutralizujących pikornawirusy pozwoliło na mapowanie miejsc antygenowych (na przykład Evans et ai., Nature 304: 459, 1983). Wreszcie, w połowie dekady rozwiązano trójwymiarowe struktury poliwirusa (Hogle i in., Science 229: 1358, 1985) i rinowirusa (Rossmann i in., Nature 317: 145, 1985).