Pierwsza wojna attycka Sparty: wielka strategia klasycznej Sparty, 478-446 p.n.e.

Opinie czytelników

Recenzje książki „Sparta's First Attic War” autorstwa Paula Rahe'a w przeważającej mierze chwalą ją za wciągającą narrację i dogłębną eksplorację spartańskiej strategii i myśli, jednocześnie uznając wyzwania związane ze zrozumieniem spartańskiej perspektywy ze względu na brak spuścizny literackiej. Czytelnicy doceniają wciągający styl pisania Rahe'a, pomocne mapy i jego zdolność do przedstawiania złożonych tematów historycznych w przystępny sposób. Niektórzy czytelnicy zauważają jednak trudności w pełnym zrozumieniu motywacji Spartan ze względu na enigmatyczny charakter ich społeczeństwa.

Porywająca i wciągająca narracja, doskonała eksploracja spartańskiej strategii, włączenie pomocnych map, przystępny i łatwy do odczytania format, naukowy, ale zabawny, skutecznie wypełnia luki w historycznym zrozumieniu.

Wyzwania w zrozumieniu motywacji Spartan ze względu na ograniczone zapisy historyczne, potencjalne trudności dla czytelników niezaznajomionych z historią starożytnej Grecji.

(na podstawie 6 opinii czytelników)

Oryginalny tytuł:

Sparta's First Attic War: The Grand Strategy of Classical Sparta, 478-446 B.C.

Zawartość książki:

Tom towarzyszący The Spartan Regime i The Grand Strategy of Classical Sparta, który bada upadek sojuszu spartańsko-ateńskiego.

„Prowokujący, intrygujący i przekonujący.” - David Stuttard, Classics for All.

Podczas wojen perskich Sparta i Ateny pracowały w tandemie, aby pokonać to, co było, pod względem względnych zasobów i mocy, największym imperium w historii ludzkości. Przez półtorej dekady kontynuowały współpracę, aż do momentu, gdy doszło do rozłamu i rozpoczęła się intensywna, strategiczna rywalizacja. W kontynuacji swojej serii poświęconej starożytnej Sparcie, wybitny historyk Paul Rahe analizuje podstawy ich sojuszu, przyczyny jego ostatecznego upadku oraz pierwszy etap trwałego konfliktu, który siał spustoszenie w Grecji przez sześć dekad. Rahe argumentuje, że sojusz między Spartą i Atenami oraz ich ostateczna rywalizacja były przedłużeniem ich polityki wewnętrznej, a wielka strategia, którą każdy z nich wyartykułował w następstwie wojen perskich i konfliktu, który powstał w odpowiednim czasie, wyrosła z przeciwstawnych interesów materialnych i imperatywów moralnych nieodłącznie związanych z ich różnymi reżimami.