Pięć filarów życia duchowego: Praktyczny przewodnik po modlitwie dla osób aktywnych

Opinie czytelników

Książka księdza Roberta Spitzera została dobrze przyjęta za przemyślaną, przystępną i przekonującą eksplorację duchowości i nauk katolickich. Czytelnicy doceniają jej głębię i zdolność autora do przekazywania głębokich koncepcji w przystępny sposób, co często prowadzi do osobistej inspiracji i głębszego związku z wiarą.

Czytelnicy podkreślają przemyślaną organizację książki, głębokie filozoficzne spostrzeżenia, przystępność i zdolność do inspirowania duchowego rozwoju. Wielu uznało ją za fascynującą lekturę, która dostarcza konkretnych sposobów na poprawę życia duchowego, a autor jest chwalony za inteligencję, humor i wciągający styl pisania.

Niektórzy recenzenci zauważają, że książka wymaga uważniejszego czytania i medytacji, co czyni ją mniej odpowiednią dla osób szukających lekkiej lektury. Niektórzy uważali, że może być bardziej duszpasterska i mniej skoncentrowana na apologetyce, co może być wadą dla czytelników poszukujących konkretnych argumentów intelektualnych.

(na podstawie 40 opinii czytelników)

Oryginalny tytuł:

Five Pillars of the Spiritual Life: A Practical Guide to Prayer for Active People

Zawartość książki:

Święty Ignacy Loyola, założyciel jezuitów, opowiadał się za ideałem kontemplacji w działaniu. Był przekonany, że kontemplacja (głęboka świadomość i przyswojenie sobie bezwarunkowej miłości Boga) powinna wpływać na nasze działania i że nasze działania muszą być sprowadzane z powrotem do kontemplacji.

Te pięć wymiarów życia duchowego: (1) Święta Eucharystia, (2) modlitwa spontaniczna, (3) Błogosławieństwa, (4) partnerstwo z Duchem Świętym i (5) samo życie kontemplacyjne, generalnie nie rozwijają się jednocześnie ani nawet równolegle. Niektóre rozwijają się bardzo szybko, ale nie osiągają znaczącej głębi; podczas gdy inne rozwijają się dość wolno, ale wydają się być niemal niekończące się w głębi mądrości, zaufania, nadziei, cnoty i miłości, które wzbudzają. Najlepszym sposobem na wyjaśnienie tego jest przyjrzenie się każdemu z filarów z osobna.

Zanim jednak to zrobimy, każdy z nas musi uznać (przynajmniej intelektualnie) fundamentalną podstawę chrześcijańskiej kontemplacji, a mianowicie bezwarunkową Miłość Boga. Jezus nauczył nas zwracać się do Boga jako Abba. Jeśli Bóg naprawdę jest Abba; jeśli Jego miłość jest jak miłość ojca syna marnotrawnego; jeśli męka Jezusa i Eucharystia są potwierdzeniem tej bezwarunkowej Miłości; jeśli Bóg naprawdę tak umiłował świat, że posłał na świat swego jednorodzonego Syna nie po to, aby nas potępił, ale aby nas zbawił i doprowadził do życia wiecznego (J 3, 16-19); jeśli nic naprawdę nie może nas oddzielić od miłości Boga w Chrystusie Jezusie (Rz 8: 31-39); i jeśli Bóg naprawdę przygotował nas, abyśmy w pełni pojęli, wraz ze wszystkimi świętymi, szerokość i długość, wysokość i głębokość miłości Chrystusa i doświadczyli tej miłości, która przewyższa wszelkie zrozumienie, abyśmy mogli osiągnąć pełnię samego Boga (Ef 3, 18-20), to miłość Boga jest bezwarunkowa, a zatem jest podstawą bezwarunkowego zaufania i bezwarunkowej nadziei. Nie może być nic ważniejszego niż kontemplowanie, potwierdzanie, przyjmowanie i życie w tej Bezwarunkowej Miłości. To jest cel kontemplacji; w rzeczy samej, cel samego życia duchowego.