Opinie czytelników
Podsumowanie:Książka jest dziennikiem podróży autorstwa Nicholasa Jubbera, który bada kulturę Iranu i Afganistanu, koncentrując się na wpływie Szahnameh, epickiego poematu. Choć książka jest wciągająca i oferuje wgląd w irańskie społeczeństwo, wywołała mieszane reakcje dotyczące jej głębi i reprezentacji kulturowej.
Zalety:⬤ Wciągający i przyjemny styl pisania, który oddaje przygody i spostrzeżenia autora.
⬤ Zapewnia cenny wgląd w irańską kulturę, szczególnie wśród młodzieży i klas wykształconych.
⬤ Skutecznie wykorzystuje Shahnameh jako soczewkę do odkrywania perskiej tożsamości i historii.
⬤ Oferuje barwny portret codziennego życia w Iranie i łączy go z szerszymi tematami kulturowymi.
Wady:⬤ Niektórzy czytelnicy uważają, że brakuje jej głębi, szczególnie w odniesieniu do złożoności kultury afgańskiej i kontekstu historycznego.
⬤ Krytyka dotycząca nadmiernego wpływu irańskiej rodziny, z którą mieszkał, na perspektywę autora, co prowadzi do potencjalnie stronniczego obrazu.
⬤ Błędy w perskich nazwach i szczegółach zauważone przez czytelników znających ten język.
⬤ Niektórzy czytelnicy uznali ciągłe odwoływanie się do Shahnameh za nużące i uważali, że odciąga to uwagę od narracji podróżniczej.
(na podstawie 15 opinii czytelników)
Oryginalny tytuł:
Drinking Arak Off an Ayatollah's Beard: A Journey Through the Inside-Out Worlds of Iran and Afghanistan
Zawartość książki:
Wciągająca mieszanka pisarstwa podróżniczego i historii, Drinking Arak off an Ayatollah's Beard śledzi pełną przygód podróż jednego człowieka przez dzisiejszy Iran, Afganistan i Azję Środkową oraz opisuje jego niezwykłą próbę nadania sensu teraźniejszości poprzez zagłębienie się w przeszłość.
Nicholas Jubber, chcąc poznać życie współczesnych Irańczyków i Afgańczyków, z zaskoczeniem odkrywa dziedzictwo tętniącej życiem przedislamskiej kultury perskiej, która przetrwała nawet w czasach najbardziej fanatycznego fundamentalizmu religijnego. Wszędzie - od podziemnych imprez tanecznych, przez świątynie religijne, po meliny opiumowe - odnajduje silne i nierozerwalne powiązania z czasami, gdy zarówno Iran, jak i Afganistan były częścią tego samego potężnego imperium, kiedy płomień perskiej kultury rozświetlał świat.
Czy to poprzez spotkania z poetami i taksówkarzami, czy też z "córkami rozkoszy" i mudżahedinami, Jubber raz po raz powraca do XI-wiecznego perskiego eposu Shahnameh ("Księga królów"). Poemat staje się nie tylko jego oknem na przeszłość regionu, ale także łącznikiem z jego burzliwą teraźniejszością, a dzięki niemu Jubber zyskuje dostęp do Iranu i Afganistanu rzadko ujawnianych lub przedstawianych: wewnętrznych światów, w których pije herbatę z watażką, uczy się chodzić jak Afgańczyk, a nawet odkrywa, w noc pełną nielegalnego alkoholu i tańca, co to znaczy pić arak z brody ajatollaha.
