Ocena:
Ogólnie rzecz biorąc, „Szpieg doskonały” Johna le Carré to złożona, na wpół autobiograficzna powieść, która oferuje dogłębną eksplorację szpiegostwa przez pryzmat głównego bohatera Magnusa Pyma. Czytelnicy doceniają bogatą prozę i rozwój postaci, podczas gdy niektórzy uważają, że złożoność narracji i zmiany perspektywy stanowią wyzwanie. Książka charakteryzuje się bardziej jako studium psychologiczne niż tradycyjny thriller szpiegowski.
Zalety:⬤ Głęboko przejmująca i introspektywna, zgłębiająca złożone tematy rodziny, tożsamości i zdrady.
⬤ Elegancka i wciągająca proza, która angażuje czytelnika.
⬤ Silny rozwój postaci, zwłaszcza głównego bohatera Magnusa Pyma, który ujawnia wielowymiarową osobowość.
⬤ Unikalne spojrzenie na branżę szpiegowską, skupiające się na przyziemnych realiach, a nie na sekwencjach pełnych akcji.
⬤ Wielu czytelników docenia autorefleksyjną naturę narracji, łącząc ją z doświadczeniami życiowymi le Carré.
⬤ Narracja może być myląca ze względu na częste zmiany perspektywy i osi czasu.
⬤ Niektórzy czytelnicy uważają fabułę za słabą lub pozbawioną napięcia typowego dla thrillerów szpiegowskich.
⬤ Długość i złożoność tekstu może być dla niektórych przytłaczająca, przez co może wydawać się nużąca lub nudna.
⬤ Introspektywna natura i psychologiczna głębia książki może nie spodobać się tym, którzy szukają prostej historii szpiegowskiej.
(na podstawie 500 opinii czytelników)
„Najlepsza angielska powieść od czasów wojny” Philip Roth.
Magnus Pym - dyplomata, wytrawny Anglik, kochający mąż, tajny agent - zniknął. Czy uciekł? Zszedł na ziemię? W miarę jak polowanie na Pyma staje się coraz bardziej intensywne, ujawniane są sekrety jego życia: ludzie, których kochał i zdradził, nierzetelny ojciec-oszust, który go stworzył, dwóch mentorów, którzy go ukształtowali, a teraz chcą uznać tego doskonałego szpiega za swojego.
Opisany przez le Carré jako jego najbardziej autobiograficzna powieść, Szpieg doskonały to druzgocący portret człowieka, który tak długo odgrywał różne role, że nie wie już, kim jest.
„Le Carré zrozumiał, że szpiegostwo jest ekstremalną wersją ludzkiej komedii, a nawet ludzkiej tragedii. Szpieg doskonały najprawdopodobniej pozostanie jego najlepszą książką” - New Yorker.
