Rzymskie powództwo oparte na obietnicy spełnienia świadczenia, tradycyjnie określane jako constitutum debiti, czyli actio de pecunia constituta, od wieków stanowiło zagadkę dla badaczy.
Z biegiem czasu była ona wykorzystywana do egzekwowania szkód spowodowanych opóźnieniem, była uznawana w przypadku umów podobnych do burgess, była postrzegana jako skuteczny środek przezwyciężenia wymogu rodzaju w prawie zobowiązań oraz jako podstawa odpowiedzialności wynikającej z weksla. Rzymska konstytucja długu leży na przecięciu prawa zobowiązań, cywilnego prawa procesowego, promissory estoppel, intercesji, poręczenia, przystąpienia do długu, nowacji oraz innych instytucji i koncepcji systemowych.
W historycznym przekroju od początków procesu sądowego w Republice Rzymskiej do epoki nowożytnej, praca nie tylko oświetla pojawienie się pozwu i dogmatyczne traktowanie leżącego u jego podstaw edyktu przez klasycznych rzymskich prawników, ale także sposób, w jaki spatorzy radzili sobie z tym instrumentem proceduralnym, który stał się przestarzały po porzuceniu procedury formalnej.
© Book1 Group - wszelkie prawa zastrzeżone.
Zawartość tej strony nie może być kopiowana ani wykorzystywana w całości lub w części bez pisemnej zgody właściciela.
Ostatnia aktualizacja: 2024.11.13 21:45 (GMT)