Pathologies of Desire: The Vicissitudes of the Self in James Joyce's a Portrait of the Artist as a Young Man
Dyskusje na temat jaźni w Portrecie artysty jako młodzieńca Jamesa Joyce'a tradycyjnie mają charakter ogólny lub uogólniony: jaźń jest modernistyczna lub postmodernistyczna, istotna lub procesualna, jednolita lub fragmentaryczna itp. Pathologies of Desire przyjmuje inną taktykę: zmienia grunt dyskusji, lokalizując jaźń w odniesieniu do konkretnych dyspozycji lub cech podmiotu, Stephena Dedalusa.
Mówiąc dokładniej, na pierwszy plan wysuwają się trzy stany patologiczne (autoerotyzm, paranoja i syndrom wstydu/winy) jako główne tryby autoagregacji - wyjątkowa moc bolesnych wewnętrznych rozłamów i podziałów, które przyspieszają samoświadomość i sprawiają, że jaźń staje się autorefleksyjna. Jako wyzwania dla samorozumienia, lęk (autoerotyzm), prześladowanie (paranoja) i upokorzenie (wstyd/wina) są głównymi katalizatorami tych wielowarstwowych zasobów językowych, które wzmacniają jaźń Stephena środkami do zrozumienia własnego niepokoju.
Fakt, że każda konkretna jaźń rozpuszcza się, by zrobić miejsce innej, podkreśla jej czysto warunkową i przejściową jakość - działa ona jako obrona przed wyjątkowością bólu, który generuje. Ostateczna perspektywa stworzenia przez Stephena nowych przyszłych jaźni jest zatem uzależniona od jego mocy wyzwolenia się z opresyjnych uwarunkowań starych.