Pasożyty językowe: Of Phorontology

Opinie czytelników

Obecnie brak opinii czytelników. Ocena opiera się na 2 głosach.

Oryginalny tytuł:

Language Parasites: Of Phorontology

Zawartość książki:

Kto mówi, kiedy ty mówisz? Kto pisze, gdy ty piszesz? Czy to "ty" - czy to "ja", którym myślisz, że jesteś? A może jesteśmy przypadkowymi spadkobiercami inwazyjnego, zewnętrznego pasożyta - pasożyta, który nazywa siebie "bytem" lub "językiem"? Jeśli nasze poczucie "ja" jest najlepiej zdefiniowane w oparciu o zewnętrzną, pasożytniczą siłę, która wnika w nas z zewnątrz, wówczas "ja" nie jest już scentralizowanym lub agenturalnym "wnętrzem", ale raczej zostaje zrekonfigurowane jako wynik "zewnętrza", które pasożytuje na "wnętrzu" - jako gospodarzu. Przybliżone wersje tego modelu można znaleźć w kilku tradycjach filozofii kontynentalnej: u Lacana, Derridy, Serresa, Kristevej, Foucaulta, Baudrillarda, by wymienić tylko kilku. Jednak pełne implikacje tego modelu ontologicznego nie zostały jeszcze omówione: jakie są jego konsekwencje dla teorii podmiotów, przedmiotów i agencji, które się z nimi przecinają? W jaki sposób ramy te zmieniają nasze rozumienie tego, co ludzkie i nie-ludzkie, tego, co witalne i materialne? Do rozważenia tej historycznej i filozoficznej sytuacji wymagany jest nietypowy punkt widzenia.

Language Parasites argumentuje, że najlepszym sposobem na wyobrażenie sobie "ja" lub "podmiotu" jako czegoś językowo i ontologicznie ukonstytuowanego przez agresywne i pasożytnicze zewnętrze jest zadanie następującego pytania: "czym jest bycie pasożytem? Podejmując to wyzwanie, Braune łączy filozofię spekulatywną z "patafizyką" (absurdystyczną nauką wymyśloną przez Alfreda Jarry'ego, która teoretyzuje fizykę poza para i meta, w wyniku czego powstaje pata). Te teoretyczne kolizje zdradzają różnorodność zwrotów, które rozciągają się na kwestie społeczne (jako pasożytnicza semiotyka), kulturowe (jako inwazyjna siła memów), estetyczne (jako przejście postmodernizmu do postmortemizmu), językowe (jak można znaleźć w paranoicznych badaniach Saussure'a nad paragramem), poetycki (jak widać w podróży Christophera Dewdneya do "Konserwacji pasożytów" i próbach Christiana Bk osadzenia wiersza w bakterii) oraz literacki (jak wspomniano w doświadczeniu Henry'ego Millera z pasożytem o imieniu "Conrad Moricand"). "Głos" pasożyta można znaleźć w tym, co Saussure nazywa "paragramem" - niesamowitych wiadomościach, które czają się pod słowem pisanym. A co mówi pasożyt? A może jego mowa odrzuca ludzkie uszy?

Jeśli głos pasożyta mruczy do ucha podmiotu, to konieczne jest przedwczesne teoretyczne słuchanie - forontologia - które może zanegować antropocentryczne reżimy binarnego myślenia: diadę dobra i zła, dobra i zła, mężczyzny i kobiety, wewnątrz i na zewnątrz itp. Language Parasites skutecznie odrzuca te dyady i wyłania się z tych ujawnionych miejsc i paramiejsc z ucztą nowych pojęć filozoficznych. Każde z tych pojęć - takie jak "postmortemizm", "hiperhistoria", "podmiot" czy "transject" - zostało wybrane ze względu na swoją wewnętrzną użyteczność: są to skalpele i narzędzia, które mogą pomóc przekroczyć antropocentryczne diademy, aby odsłonić kontinua tego, co nie-ludzkie. Uważny czytelnik zorientuje się już, że Language Parasites jest wynikiem filozoficznej infekcji kontynentalnej: jest to miejsce spotkania Derridy-pasożyta, Serres-pasożyta, Lacana-pasożyta, Foucault-pasożyta, Hegla-pasożyta, Laruelle-pasożyta i wielu innych filozoficznych pasożytów. Pasożyty te działają jako żywiciele innych filozofii, z których każda pasożytuje na drugiej. Filozofia jako filozofia staje się złożonym miejscem energicznych negocjacji między żywicielem a pasożytem - złożonym światem, który obejmuje również autora (leżącego na płycie pośmiertnej) i czytelnika (wymagającego jakiejś formy interwencji medycznej lub filozoficznej).

Pasożyty języka oferują dokładnie taką medyczno-filozoficzną kurację: jest to nalewka i lekarstwo na twoje filozoficzne potrzeby i dolegliwości. Po przeczytaniu tej książki poczujesz się syty.