Paryż w średniowieczu

Opinie czytelników

Książka zapewnia wnikliwe spojrzenie na życie w późnośredniowiecznym Paryżu, koncentrując się na codziennych doświadczeniach jego mieszkańców, a nie na chronologicznej historii. Obejmuje ważne struktury społeczne i życie codzienne, ale jest ograniczona przez skąpe źródła historyczne. Wymaga wcześniejszej znajomości kontekstu historycznego, aby w pełni docenić jej treść.

⬤ Doskonały opis życia w późnośredniowiecznym Paryżu.
⬤ Skupia się na codziennych ludziach i ich doświadczeniach.
⬤ Przejrzyste ramy strukturalne dla zrozumienia życia w średniowiecznym Paryżu.
⬤ Wnikliwa i edukacyjna dla czytelników z podstawową wiedzą.

⬤ Często opisywana przez niektórych czytelników jako sucha i podręcznikowa.
⬤ Ograniczona ilość nowych informacji ze względu na brak źródeł historycznych.
⬤ Zakłada wcześniejszą znajomość historii Paryża, przez co jest mniej przystępna dla początkujących.
⬤ Niektórzy czytelnicy oczekiwali więcej treści wizualnych, takich jak ilustracje.

(na podstawie 8 opinii czytelników)

Oryginalny tytuł:

Paris in the Middle Ages

Zawartość książki:

Paryż w średniowieczu był domem dla rodziny królewskiej, mountebanków, templariuszy, kupców, prostytutek i kanoników. Wyłaniając się z otaczającego go muru, był największym i najbardziej kosmopolitycznym miastem Europy.

Simone Roux opisuje życie paryżan na przestrzeni kilkunastu pokoleń, gdy Paryż rozwijał się od militarnej twierdzy po bitwie pod Bouvines w 1214 roku do miasta odbudowującego się po Czarnej Śmierci w latach dziewięćdziesiątych XIII wieku. Roux zagląda w prywatne życie ludzi w ich domach i kronikuje publiczny świat spraw i rozrywek, wypełniając strony swojej książki robotnikami, sklepikarzami, sędziami, złodziejami i prałatami.

Autorka bada zróżnicowane populacje żyjące we własnych domach, ale dzielące ulice metropolii, w Dzielnicy Łacińskiej, gdzie dominował uniwersytet, na dziedzińcach Notre Dame, z dużą liczbą duchownych mieszkańców, na kupieckim Prawym Brzegu oraz w okolicy pałacu królewskiego w Luwrze, z towarzyszącymi mu pałacami dla królewskich satelitów. Tchnie życie w zakurzone dokumenty, wyjaśniając żargon ulicznych obelg, nadając sens kultom świętych - Sebastian, który został podziurawiony strzałami, stał się patronem gobeliniarzy - i wchodząc do sal sądowych i konfesjonałów, aby opowiedzieć, jak ludzie faktycznie jedli, spali, ubierali się, walczyli, pracowali i czcili w późniejszym średniowieczu.