Ocena:
Książka „Partisan” autorstwa Johna Jenkinsa to biografia prezesa Sądu Najwyższego Williama H. Rehnquista, która oferuje krytyczne spojrzenie na jego życie i karierę, badając jego konserwatywną ideologię i znaczący wpływ, jaki wywarł na Sąd Najwyższy. Podczas gdy niektórzy czytelnicy doceniają dogłębną eksplorację życia Rehnquista i dobrze zbadane podejście autora, inni krytykują ją jako nadmiernie stronniczą i pozbawioną wyważonego spojrzenia na wkład Rehnquista.
Zalety:⬤ Dogłębna i dobrze zbadana biografia ważnej postaci Sądu Najwyższego.
⬤ Wciągająca opowieść, która oddaje złożoność życia i kariery Rehnquista.
⬤ Zapewnia cenny wgląd w amerykańską historię polityczną i funkcjonowanie Sądu Najwyższego.
⬤ Obszerne notatki, bibliografia i chronologia zwiększają wartość naukową książki.
⬤ Postrzegana jako zbyt stronnicza, odzwierciedlająca raczej liberalne ideały autora niż zrównoważoną perspektywę.
⬤ Niewystarczająca analiza filozofii orzeczniczej Rehnquista i ważnych spraw Burger Court.
⬤ Niektórzy czytelnicy uważają ton autora za osądzający i pozbawiony obiektywizmu.
⬤ Niektórzy krytycy koncentrują się na przedstawieniu Rehnquista jako głęboko ułomnej jednostki, nie zgłębiając niuansów jego decyzji.
(na podstawie 26 opinii czytelników)
The Partisan: The Life of William Rehnquist
Jako młody prawnik praktykujący w Arizonie, z dala od politycznego centrum kraju, ikonoklazm Williama Hubbsa Rehnquista uczynił go ulubieńcem republikanów Goldwatera. Był zuchwały i elokwentny. Chociaż był niewątpliwie ambitny i niezwykle pewny siebie, jego podróż do Waszyngtonu wymagała mieszanki starych dobrych znajomości i szczęścia. Jako outsider i często samotny dysydent, Rehnquist przetrwał liberalne ślady Sądu Warrena i kolegialny konserwatyzm Sądu Burgera, aż w 1986 roku stał się najbardziej jawnym politycznym konserwatystą, który zasiadał jako główny sędzia Sądu Najwyższego Stanów Zjednoczonych. W tym czasie myślenie Rehnquista nie ewoluowało - a wręcz nie mogło ewoluować. Dogmat wziął górę nad przywództwem. Tak więc, pomimo swoich darów intelektualnych, Rehnquist nie pozostawił po sobie żadnego zbioru przepisów ani opinii, które definiowałyby jego kadencję jako naczelnego sędziego lub nawet wydawałyby się trwałe. Zamiast tego Rehnquist przekazał inną spuściznę: sprawił, że bycie celowym konserwatystą w Sądzie stało się godne szacunku.
Sąd Najwyższy jest teraz tak głęboko podzielony politycznie, jak władza wykonawcza i ustawodawcza naszego rządu, i za to Rehnquist musi otrzymać zasługę lub winę. Jego następca na stanowisku głównego sędziego, John Roberts, jest jego naturalnym spadkobiercą. Pod rządami Robertsa, który był urzędnikiem Rehnquista, Sąd pozostaje nierozpoznawalny jako agent równowagi społecznej. Zniknęły większości, które rozszerzyły Kartę Praw.
Sąd Rehnquista, który przetrwał prawie dwadzieścia lat, został ukształtowany na jego podobieństwo. W ciągu trzydziestu trzech lat zasiadania w Sądzie Najwyższym, od 1972 roku do swojej śmierci w 2005 roku w wieku 80 lat, Rehnquist był w centrum dramatycznej transformacji politycznej Sądu. Był partyzantem, toczącym cichą, nieustanną walkę o nadanie Sądowi głębokiego konserwatyzmu, przedkładającego władzę rządu nad prawa jednostki.
Historia o tym, jak i dlaczego Rehnquist doszedł do władzy, jest równie fascynująca, co nieprawdopodobna. Rehnquist nie pozostawił po sobie żadnych wspomnień i nigdy nie powstała jego obszerna biografia: Rehnquist był niechętny do współpracy, a za życia starał się, by dziennikarze mieli niewiele materiału do pracy. John A. Jenkins stworzył pierwszą pełną biografię Rehnquista, badając korzenie jego przekonań politycznych i sądowych oraz pokazując, jak genialnie instynktowny prawnik, który rozpoczął karierę w Sądzie, wierząc, że będzie tylko odosobnionym głosem prawicowego sprzeciwu, stworzył etos współczesnego Sądu Najwyższego.