Paradoks zmian agrarnych: Bezpieczeństwo żywnościowe i polityka ochrony socjalnej w Indonezji

Oryginalny tytuł:

The Paradox of Agrarian Change: Food Security and the Politics of Social Protection in Indonesia

Zawartość książki:

Szczegółowe studium zmian agrarnych, utrzymującego się braku bezpieczeństwa żywnościowego i najważniejszej polityki przeciwdziałania ubóstwu na obszarach wiejskich Indonezji.

Wzrost gospodarczy w krajach Azji Południowo-Wschodniej o średnim dochodzie w ciągu ostatnich kilku dekad był powszechnie chwalony za zmniejszenie ubóstwa zarówno w wartościach bezwzględnych, jak i względnych. Indonezja jest tego najlepszym przykładem. Jednak podczas gdy ubóstwo w Indonezji spadło, wzorce ubóstwa żywnościowego utrzymują się w całej Indonezji. Co wyjaśnia ten niepokojący paradoks? W jaki sposób wiąże się on z entuzjastycznym przyjęciem przez Indonezję "rewolucji uprawnień", czyli wykorzystania bezpośrednich transferów pieniężnych jako narzędzia do ograniczania ubóstwa i budowania integracji społecznej?

Niniejsza książka analizuje charakter i społeczne konsekwencje rozwoju gospodarczego i procesów zmian agrarnych na obszarach wiejskich Indonezji w odniesieniu do zakresu i skuteczności indonezyjskich programów ochrony socjalnej. Wyniki opierają się na serii obszernych studiów przypadków w indonezyjskich społecznościach w różnych środowiskach ekologiczno-agrarnych, które mają na celu zrozumienie czynników wpływających na brak bezpieczeństwa żywnościowego i podatność na zagrożenia na poziomie gospodarstwa domowego. Wyniki pokazują, że chociaż rolnictwo o wysokiej wartości, dywersyfikacja i migracja mogą stanowić środek postępu gospodarczego dla ubogich gospodarstw domowych, możliwości akumulacji są ograniczone. Autorzy pokazują, że wynika to ze sposobu, w jaki klasa, płeć i władza działają w odległych kontekstach lokalnych, a także z faktu, że znaczna część nadwyżki dochodów jest wykorzystywana do zwiększonej konsumpcji i zmiany stylu życia. Istnieje niewiele oznak klasycznej transformacji strukturalnej wsi, która w przeszłości była uważana za najbardziej decydującą drogę wyjścia z ubóstwa na wsi. Autorzy konkludują, że jest mało prawdopodobne, aby pomoc społeczna przeciwdziałała utrzymywaniu się ubóstwa na wsi, braku bezpieczeństwa żywnościowego i niepewności w przypadku braku innych strategii redystrybucyjnych, które zmieniają strukturalne czynniki nierówności.