Panika

Opinie czytelników

Książka jest wyjątkowym i prowokującym do myślenia zbiorem opowiadań autorstwa Barbary Molinard, znanej z surowej i niepokojącej eksploracji umysłu. Choć angielskie tłumaczenie zostało docenione za udostępnienie jej twórczości szerszej publiczności, czytelnicy zauważają, że styl literacki może być dla niektórych wyzwaniem.

⬤ Długo oczekiwane angielskie tłumaczenie literackiego arcydzieła.
⬤ Porównywalny z dziełami wybitnych autorów, takich jak Italo Calvino i Gabriel Garcia Marquez.
⬤ Unikalny i surrealistyczny styl narracji, który prowokuje do głębokich przemyśleń.
⬤ Oddaje surową i udręczoną esencję geniuszu autora.
⬤ Oferuje wgląd w zmagania genialnego pisarza.

⬤ Surrealistyczne i niepokojące elementy książki mogą nie spodobać się każdemu.
⬤ Jej unikalny styl może być trudny w odbiorze dla niektórych czytelników.
⬤ Może wymagać kontemplacji pomiędzy opowiadaniami, co może zakłócić płynność czytania.

(na podstawie 3 opinii czytelników)

Oryginalny tytuł:

Panics

Zawartość książki:

Nawiedzający, dziwaczny zbiór opowiadań o przemocy, chorobie psychicznej i wypaczonych sprzecznościach kobiecego doświadczenia XX wieku.

Barbara Molinard (1921-1986), bliska przyjaciółka i protegowana Marguerite Duras, pisała i pisała gorączkowo, ale za życia zdołała opublikować tylko jedną książkę: surrealistyczny, koszmarny zbiór Panics.

Te trzynaście opowiadań bije szalonym, niezrównoważonym rytmem, gdy Molinard ma obsesję na punkcie choroby, śmierci i kontroli. Pewna kobieta zostaje zafiksowana przez boa dusiciela w lokalnym zoo, tajemniczy chirurdzy rozczłonkowują swojego pacjenta, a autorka opowiada Durasowi o tym, jak została powstrzymana przed spaniem w cmentarnej krypcie, tylko po to, by prześladował ją ból spania na kamiennej podłodze.

W niepokojącej tradycji Franza Kafki, Djuny Barnes, Leonary Carrington i wielu innych, Panics odzyskuje twórczość udręczonej pisarki, która często niszczyła swoje teksty tak szybko, jak je tworzyła, a jej spostrzeżenia na temat przemocy, choroby psychicznej i autonomii ciała są jednocześnie absurdalne i ostre jak brzytwa.