Pamiętnik świętego Wincentego a Paulo

Oryginalny tytuł:

Memoir of St Vincent De Paul

Zawartość książki:

Fragment:

Pewna relacja o tym, co spotkało Ojca (Świętego) Wincentego de Paul, zakonnika z La Trappe, wraz z obserwacjami poczynionymi przez niego w Ameryce, gdzie spędził około dziesięciu lat, za zgodą swojego przełożonego, w posłuszeństwie którego rozkazom pisze, co następuje.

W 1812 roku, wraz z dwoma innymi braćmi, zostałem wysłany przez niego do Stanów Zjednoczonych, aby założyć tam placówkę naszego Zakonu. Opuściliśmy Bordeaux 15 czerwca, a 6 sierpnia dotarliśmy do Bostonu. Mieliśmy ze sobą jedną z naszych trapistek, której celem było również założenie wspólnoty; z tym zamiarem wyprzedziła swoje towarzyszki, ale teraz znalazła się sama, ponieważ innym siostrom odmówiono paszportów. Powitał nas zacny pan Matignon, proboszcz miasta, który namawiał nas do pozostania w diecezji biskupa Cheverusa. Ponieważ jednak otrzymałyśmy rozkaz osiedlenia się w pobliżu Baltimore, po kilku dniach odpoczynku wyruszyłam sama do tego miasta, pozostawiając moich braci i zakonnicę w Bostonie, zamierzając wysłać po nich, gdy znajdę odpowiednie miejsce dla dwóch planowanych placówek. Złożyłem moje uszanowanie Jego Łaskawości Arcybiskupowi Baltimore, który przyjął mnie uprzejmie, ale wydawał się nie wiedzieć, gdzie znaleźć miejsce, którego pragnęliśmy. Po wielu bezskutecznych wysiłkach i poszukiwaniach, tymczasowo umieścił mnie na farmie należącej do Towarzystwa Jezusowego (którego był członkiem) do czasu, gdy będziemy mogli zdobyć miejsce, którego potrzebowaliśmy; potem, gdy pomyślałem, że ten czas może nadejść długo, wezwałem do siebie moich braci i zorganizowałem odpowiednie zakwaterowanie dla zakonnicy.

Podczas naszego pobytu bogaty człowiek z Baltimore, który kiedyś był protestantem i nawrócił się, zaoferował nam 2000 akrów ziemi w górach Pensylwanii, w pobliżu rzeki zwanej Delaware. Był nawet na tyle hojny, że zaoferował mi usługi swojego syna, który również niedawno się nawrócił, i który pojechał z nami, aby wskazać posiadłość, której jednak nie byłem w stanie dokładnie obejrzeć, ponieważ pozostałem tam tylko jeden dzień.

Wkrótce potem wróciłem z dwoma młodymi mężczyznami, którzy byli skłonni wstąpić do naszego Zakonu. Rozpoczęli oni dość surowy nowicjat, ponieważ pościliśmy i zachowaliśmy milczenie w drodze, idąc zawsze pieszo z powodu braku pieniędzy. Po wielkich cierpieniach z powodu zmęczenia i upału (było lato) dotarliśmy do małego miasteczka, oddalonego o około sześćdziesiąt mil od Filadelfii, skąd wyruszyliśmy na naszą inspekcję. To małe miasteczko, które nazywało się Milford, znajdowało się całkiem blisko ziemi, która miała należeć do nas.

Dodatkowy fragment:

Mimo to dusze te zostały stworzone przez Boga i odkupione przez Jezusa Chrystusa, a im bardziej są opuszczone i im bardziej oddalają się od religii nieba, tym bardziej wołają o nasze współczucie. Udało nam się ucywilizować wiele barbarzyńskich narodów i uczynić je chrześcijańskimi i katolickimi, możemy również, z pomocą Boga, doprowadzić innych do poznania prawdziwej religii, a ponieważ udawani filozofowie porzucili wiarę, musi ona, zgodnie z boską wyrocznią, trafić do innych ludzi. Jeśli ta wiara zgaśnie dla wielu, którzy zasłużyli na nieszczęście, zamykając oczy na jej światło, trafi ona do innych, którzy okażą się godni, pozwalając, by ta boska prawda ich oświeciła. Tak więc wiara nigdy nie jest stracona, jeśli nas opuszcza, to z naszej własnej winy.