Pamiętnik Nikogo

Opinie czytelników

The Diary of a Nobody to humorystyczny i wnikliwy pamiętnik satyryczny napisany przez Charlesa Pootera, urzędnika z klasy średniej w późnowiktoriańskiej Anglii. Książka przedstawia przyziemne aspekty jego życia, podkreślając jego zmagania z pretensjami społecznymi, różnicami pokoleniowymi i osobistymi aspiracjami. Czytelnicy doceniają komizm, sprytne obserwacje i relatywny charakter pana Pootera, dzięki czemu jest to klasyczny utwór literacki, który rezonuje zarówno z historycznymi, jak i współczesnymi odbiorcami.

Książka jest zabawna i zabawna, zapewniając wyjątkowy wgląd w codzienne życie w wiktoriańskiej Anglii. Zawiera dobrze skonstruowaną satyrę, wiarygodne postacie i sprytny humor. Wielu czytelników uważa, że styl pisania jest wciągający i docenia niewymuszony komizm oraz wnikliwe obserwacje dotyczące klasy społecznej i indywidualnych aspiracji.

Niektórzy czytelnicy uważają, że książce brakuje mocnej fabuły i może być zbyt subtelna lub sucha w porównaniu do innych dzieł komediowych. Niektóre wydania mogą mieć słabe formatowanie, przez co są niewygodne w czytaniu. Co więcej, osoby zaznajomione z inną literaturą humorystyczną, taką jak Trzech panów w łódce, mogą uznać tę książkę za mniej żywiołową.

(na podstawie 169 opinii czytelników)

Oryginalny tytuł:

Diary of a Nobody

Zawartość książki:

To komediowe arcydzieło z 1892 roku rejestruje życie zwykłego człowieka, rzekomego Samuela Pepysa swoich czasów, który dość pompatycznie maluje obraz samego siebie, który jest zarówno nieświadomie zabawny, jak i najbardziej ujmujący.

Podatny na wypadki Pooter mieszka w domu zwanym „The Laurels” na londyńskim przedmieściu Holloway, a jego dziennik jest katalogiem jego triumfów i klęsk, w tym starć z upartymi handlarzami, żartów, którymi dzieli się ze swoją „kochaną żoną”, nieudanych prób majsterkowania i starć ze swoim marudnym synem Lupinem z powodu nieodpowiedniego wyboru narzeczonej. Trzeba mu oddać, że Pooter zawsze stara się zrobić wszystko jak najlepiej, ale jego wysiłki, by komunikować się w druku, kończą się jako ostra jak brzytwa satyra na epokę wiktoriańską, jej modne zainteresowania i niekończące się małe snobizmy.

Evelyn Waugh nazwał ją „najzabawniejszą książką na świecie”.