Palmyra After Zenobia Ad 273-750: An Archaeological and Historical Reappraisal
Książka ta rzuca światło na bardzo zaniedbaną fazę światowego dziedzictwa UNESCO w Palmyrze, a mianowicie okres między upadkiem „imperium” palmyreńskiego (272 r. n.e.) a końcem panowania Umajjadów (750 r. n.e.). Celem książki jest wypełnienie znaczącej dziury we współczesnej nauce - późnoantyczna i wczesnoislamska historia miasta wciąż wymaga napisania.
W późnej starożytności Palmyra pozostawała kwitnącym miastem prowincjonalnym, którego istnienie było zapewnione przez nowo nabytą rolę twierdzy wzdłuż wschodniej granicy. Palmyra odgrywała ważną rolę religijną jako jeden z najwcześniejszych biskupich kościołów w środkowej Syrii, a we wczesnym islamie jako centrum polityczne potężnego plemienia Banu Kalnb.
Postrzymska Palmyra, miasto i otoczenie, stanowią główny temat tej książki. Analiza i publikacja dowodów na post-rzymskie budownictwo mieszkaniowe umożliwia badanie życia miejskiego miasta, w tym prywatnych budynków mieszkalnych w sanktuarium Ba'alshamin. Przedstawiono systematyczne badanie archeologicznych i literackich dowodów na życie religijne miasta w późnej starożytności i wczesnym islamie. Kolejnym tematem jest obrona miasta. Po omówieniu garnizonu kwaterującego w Palmyrze, badana jest twierdza wojskowa Dioklecjana i mury miejskie, z dowodami fotograficznymi i archeologicznymi wykorzystanymi do omówienia chronologii i technik budowlanych. Książka kończy się syntetycznym opisem materiałów archeologicznych i pisemnych, zapewniając kompleksową historię osady od jej początków do upadku Marwana II w 750 r. n.e.