Tradycyjnie społeczeństwa preneandertalskie ze środkowego plejstocenu były często charakteryzowane jako nierozwinięte, z bardzo sztywnymi i statycznymi strategiami utrzymania - skupionymi na pozyskiwaniu monospecyficznej zdobyczy od dużych roślinożerców i regularnym padlinożerstwie.
Jednak w drugiej połowie środkowego plejstocenu, wraz z pojawieniem się ognia w śródziemnomorskiej Europie, nastąpiła zmiana na bardziej elastyczne i dynamiczne strategie, niemal bardziej typowe dla anatomicznie współczesnych ludzi. Mechanizm ten, łączący tradycyjne i innowacyjne strategie utrzymania, prawdopodobnie odegrał kluczową rolę w utrzymaniu spójności społecznej w grupie i w równoważeniu czynników ryzyka.
Tradycyjnie, społeczeństwa preneandertalskie ze środkowego plejstocenu były często charakteryzowane jako słabo rozwinięte, z wysoce sztywnymi i statycznymi strategiami utrzymania skoncentrowanymi na pozyskiwaniu monospecyficznych ofiar dużych roślinożerców i regularnym padlinożerstwie. Jednak w drugiej połowie środkowego plejstocenu, wraz z pojawieniem się ognia w śródziemnomorskiej Europie, nastąpiła zmiana w kierunku bardziej elastycznych i dynamicznych strategii, przypominających anatomicznie współczesnych ludzi. Jaskinia Anioła (Lucena, Hiszpania) jest przykładem tego trendu, ujawniając poprzez analizę zooarcheologiczną i taphonomiczną skomplikowany mechanizm amplifikacji ekonomicznej.
Mechanizm ten, łączący tradycyjne strategie utrzymania z innowacyjnymi, prawdopodobnie odegrał kluczową rolę w utrzymaniu spójności społecznej w grupie i równoważeniu czynników ryzyka. Przez tysiące lat te grupy ludzkie w południowej Europie wykazywały odporność i zdolność adaptacji w obliczu znacznej zmienności klimatycznej między 350 000 a 100 000 lat temu.