Pałac Utopionych - autorka książki miesiąca Waterstones, Tangerine

Opinie czytelników

Książka ma bogatą atmosferę, szczególnie w Wenecji, i przedstawia dramat psychologiczny, który niektórzy czytelnicy uznali za wciągający. Jednak styl pisania, rozwój postaci i spójność fabuły otrzymały mieszane recenzje, a wiele osób zauważyło zamieszanie i rozczarowanie postępem narracji i zakończeniem.

Wielu czytelników chwaliło żywe opisy Wenecji i klimatyczną jakość narracji. Niektórzy docenili dramat psychologiczny oraz wątki dwulicowości i napięcia, a także zdolność powieści do wywoływania poczucia niepokoju. Książka została zauważona jako trudna do odłożenia dla tych, którzy lubią wciągające scenerie i bogatą fabułę.

Kilka recenzji wskazywało na istotne problemy z pisaniem, w tym mylące wprowadzenie postaci, powtórzenia i brak spójności fabuły. Główna bohaterka, Frankie, była często opisywana jako niesympatyczna lub irytująca. Wielu czytelników uważało, że ważne punkty fabuły pozostały bez odpowiedzi, a historia była opisywana jako powolna lub nudna, co prowadziło do braku więzi z postaciami.

(na podstawie 38 opinii czytelników)

Oryginalny tytuł:

Palace of the Drowned - by the author of the Waterstones Book of the Month, Tangerine

Zawartość książki:

W Wenecji Frances Croy stara się zostawić za sobą poprzedni rok: kolejną powieść opublikowaną z niewielkim sukcesem, zjadliwą recenzję, o której nie może zapomnieć, a przede wszystkim prawdziwy powód jej samozwańczego wygnania z Londynu: incydent w Savoyu.

Zamknięta w starzejącym się pałacu, Frankie znajduje pocieszenie w pustce Wenecji zimą, w nieobecności innych.

I wtedy pojawia się Gilly.

Młoda kobieta twierdząca, że łączy ją coś z domu, czego Frankie nie może sobie przypomnieć, Gilly wydaje się zdeterminowana, by obie kobiety szybko się zaprzyjaźniły. Jest w niej jednak coś, co sprawia, że Frankie zaczyna się zastanawiać, ile z tego, co mówi jej Gilly, jest prawdą.

Osoby z otoczenia Frankie szybko odrzucają jej obawy, powołując się na to, co wydarzyło się tamtej nocy w Savoy. Tak samo odrzucają twierdzenia Frankie, że ktoś zajmuje drugą połowę palazzo, która rzekomo stoi pusta od czasów powojennych. Ale Frankie widziała światła po drugiej stronie ulicy, słyszała też kroki - a co więcej, wie, że nie jest szalona.

Rozgrywająca się w dniach przed i po powodzi z 1966 roku - najgorszej, jakiej kiedykolwiek doświadczyło miasto Wenecja - trajektoria katastrofy, która na zawsze zmieniła miasto, odzwierciedla wewnętrzne zamieszanie Frankie, która stara się zrozumieć, co jest, a co nie jest prawdą, ostatecznie osiągając kulminację w tragedii, która pozostawia ją kwestionującą własną rolę i odpowiedzialność - a także jej zdrowie psychiczne.