Pączki J Dilli

Opinie czytelników

Książka zapewnia kompleksową eksplorację życia J Dilli i tworzenia jego albumu „Donuts”, podkreślając jego proces twórczy i osobiste wyzwania, jednocześnie zagłębiając się w kontekst hip hopu. Wiele recenzji chwali dogłębność badań i wgląd w artyzm Dilli, choć niektórzy czytelnicy stwierdzili, że brakowało skupienia się na samym albumie.

Wnikliwie zbadana i pouczająca, celebruje kunszt i życie Dilli, dostarcza nowych spostrzeżeń i interpretacji, inspirująca narracja o determinacji Dilli w obliczu choroby, wciągający tekst, który skłania do głębszego docenienia „Donuts”, świetny zarówno dla fanów, jak i nowicjuszy w hip hopie.

Większy nacisk na życie Dilli i kontekst historyczny niż na sam album, niektóre teorie dotyczące ukrytych przesłań w muzyce mogą wydawać się przesadzone lub spekulacyjne, a niektórzy czytelnicy uznali styl za bardziej autoreferencyjny i mniej skoncentrowany na muzyce.

(na podstawie 42 opinii czytelników)

Oryginalny tytuł:

J Dilla's Donuts

Zawartość książki:

Ze szpitalnego łóżka w Los Angeles, wyposażony w niewiele więcej niż laptop i stos płyt, James „J Dilla” Yancey stworzył zestaw utworów, które na zawsze zmieniły sposób, w jaki beatmakerzy postrzegali swoją sztukę. Utwory na „Donuts” nie są muzyką hip-hopową, jak „muzyka hip-hopowa” jest zwykle definiowana; w jednej chwili są hałaśliwe i ścierne, a w następnej wspaniałe i rozdzierające serce.

Sample i melodie opowiadają historię mężczyzny pogodzonego ze swoim słabnącym zdrowiem, ostatni list miłosny do rodziny i przyjaciół, których opuszczał. Jako płodny producent z nienasyconym apetytem na historię i mechanikę muzyki, którą kochał, J Dilla znał nagrania, które posłużyły do skonstruowania Donuts od podszewki. Mógł wziąć je wszystkie i stworzyć znacznie inny, bardziej przystępny album.

Jeśli powszechnie akceptowanym poglądem jest to, że jego ostatnie dzieło jest płytą o umieraniu, pojawia się pytanie, dlaczego stworzył tę płytę o umieraniu? Czerpiąc z filozofii, teorii krytycznej i muzykologii, a także własnego katalogu muzycznego Dilli, Jordan Ferguson pokazuje, że sprzeczna, irytująca i konfrontacyjna muzyka znaleziona na Donuts jest w takim samym stopniu wynikiem słabnącego zdrowia artysty, jak i przykładem tego, co naukowcy nazywają „późnym stylem”, umieszczając album w tradycji muzycznej sięgającej wieków wstecz.