Outsourcing afrykańskiej siły roboczej: Pracownicy migrujący Kru w globalnych portach, posiadłościach i polach bitew do końca XIX wieku

Oryginalny tytuł:

Outsourcing African Labor: Kru Migratory Workers in Global Ports, Estates and Battlefields Until the End of the 19th Century

Zawartość książki:

Pod koniec XVIII wieku stale rosnące zapotrzebowanie Brytyjczyków na lokalną siłę roboczą w Afryce Zachodniej, wynikające z problemów związanych z malarią, klimatem i siłą roboczą, doprowadziło do chęci Brytyjczyków i Kru (zachodnioafrykańskich robotników z Liberii) do eksperymentowania z bezpłatnymi umowami o pracę. Znajomość europejskiego handlu na Wybrzeżu Kru (współczesna Liberia) od co najmniej XVI wieku odegrała fundamentalną rolę w ich decyzji o rozszerzeniu możliwości zarobkowania w ramach kontraktu z Brytyjczykami. Założenie Freetown w 1792 roku pozwoliło Kru zaangażować się w usystematyzowaną pracę dla brytyjskich kupców, kapitanów statków i oficerów marynarki wojennej. Pracownicy Kru zwiększyli swoją migrację do Freetown, ustanawiając coś, co wydaje się być ich pierwszą stałą społecznością robotniczą poza ich ojczyzną na Wybrzeżu Kru. Ich społeczność we Freetown, znana jako Krutown, stanowiła łatwo dostępną pulę siły roboczej i zapewniała im regularne zatrudnienie na pokładach brytyjskich statków handlowych i okrętów Królewskiej Marynarki Wojennej opływających Atlantyk i nie tylko. W trakcie tego procesu Kru utworzyli sieć Krutowns i osiedli społeczności w wielu portach atlantyckich, w tym w Cape Coast, Fernando Po, na Wyspie Wniebowstąpienia, Przylądku Dobrej Nadziei oraz na brytyjskich Karaibach w Demerara i Port of Spain.

Outsourcing afrykańskiej siły roboczej w XIX wieku: Kru Migratory Workers in Global Ports, Estates and Battlefields układa fragmentaryczną historię pracowników Kru w spójne globalne ramy. Migracja pracowników Kru na Oceanie Atlantyckim, Indyjskim i Spokojnym, w kontekście handlowym i wojskowym, reprezentuje ruch darmowej siły roboczej, który przekształcił Wybrzeże Kru w ojczyznę, która pielęgnowała diaspory i obsadzała rozległą sieć miejsc pracy. W miarę jak Kru tworzyli stałe i przejściowe społeczności robotnicze wokół Atlantyku i na brytyjskich Karaibach, przeszli kilka faz innowacji społecznych, politycznych i gospodarczych, które ostatecznie przezwyciężyły spadek zatrudnienia w ich ojczyźnie na Wybrzeżu Kru pod koniec XIX wieku poprzez zwiększenie zatrudnienia w ich diasporze. Istniały unikalne cechy migrującej siły roboczej Kru, które charakteryzowały wszystkie fazy jej ekspansji. Migracja była praktycznie wyłącznie męska, a w czasach, gdy niewolnictwo było powszechne, a handel niewolnikami był przedmiotem kampanii abolicyjnej brytyjskiej marynarki wojennej, pracownicy Kru byli wolni i posiadali doświadczenie w obsadzaniu statków morskich i tragarzy. Kru nosili listy od poprzednich kapitanów jako świadectwo ich rzetelności i etyki pracy lub pracowali pod nadzorem doświadczonych pracowników, którzy skutecznie służyli jako referencje do zatrudnienia.

Pracowali przez okres od sześciu miesięcy do pięciu lat, za co otrzymywali wynagrodzenie. Tym samym Kru wyróżniają się jako anomalia w historii handlu atlantyckiego w porównaniu ze znacznie większymi diasporami zniewolonych Afrykanów.