Oto jestem, spal mnie

Opinie czytelników

Książka Kimberly Nguyen to potężny i naładowany emocjonalnie zbiór poezji, który głęboko rezonuje z czytelnikami, szczególnie tymi o podobnym pochodzeniu kulturowym. Zgłębia tematy traumy pokoleniowej, żałoby i relacji rodzinnych, oferując zarówno ból, jak i uzdrowienie poprzez przejmujący język i obrazy.

⬤ Głęboko osobiste i uniwersalne tematy, które rezonują z szeroką publicznością.
⬤ Wciągająca i urzekająca poezja, która eksploruje złożone emocje.
⬤ Unikalne wykorzystanie przez Nguyena formy i ciężkiej białej przestrzeni wzbogaca doświadczenie czytania.
⬤ Oferuje zarówno surową szczerość, jak i pełne nadziei spojrzenie na rodzinne zmagania.
⬤ Daje głos tym, którzy zmagają się z podobnymi doświadczeniami, wzmacniając czytelników.

⬤ Niektórzy czytelnicy uznali fragmenty książki za wyzwalające, szczególnie ci o podobnym pochodzeniu kulturowym.
⬤ Negatywna recenzja skrytykowała książkę jako zawierającą „śmieci mentalności ofiary”.
⬤ Emocjonalna głębia może nie współgrać z każdym, zwłaszcza z tymi, którzy nie są zaznajomieni z przedstawionymi tematami.

(na podstawie 7 opinii czytelników)

Oryginalny tytuł:

Here I Am Burn Me

Zawartość książki:

W tym oszałamiająco czułym zbiorze poezji samotny głos Kimberly Nguyen sięga w pustkę, zapraszając do stania się częścią jej orbity. Czas jest splątaniem w poetyckiej galaktyce Nguyen.

Traumy z przeszłości zakleszczają się w tkaninie przestrzeni i czasu, skręcając przeszłość i teraźniejszość, aż staną się nierozróżnialne. Żywy i uderzający głos Nguyena jest ostry i precyzyjny, jak igła, która wskazuje czas i przeciąga go z powrotem. Wiersz po wierszu, linijka po linijce, Nguyen fachowo rozplątuje przeszłość i teraźniejszość, uzdrawiając kontinuum czasoprzestrzenne, a tym samym otwierając możliwość przyszłości wolnej od ran przeszłości.

Nic nie ucieka z orbity Nguyen bez szwanku. Nguyen analizuje wszystko, co przechodzi obok niej i wystawia je na światło dzienne, zanim je uwolni.

Nguyen konfrontuje się z traumą międzypokoleniową, rozbitą rodziną i własnymi złamanymi sercami, i wciąż na nowo poszukuje i tworzy miłość pośród całego chaosu. Te wiersze mają nadzieję.

Te wiersze tęsknią. Te wiersze wołają w pustkę, pragnąc dotrzeć do kogoś, kogokolwiek, aby dać mu znać, że jeśli tam jest, nie jest tu sam.