Ostatnia użyteczna godzina

Opinie czytelników

Obecnie brak opinii czytelników. Ocena opiera się na 3 głosach.

Oryginalny tytuł:

The Last Usable Hour

Zawartość książki:

"Wiersze z oszałamiającego drugiego zbioru Landaua są mroczne, naglące, seksowne, głęboko smutne, a przede wszystkim potężne." - Publishers Weekly, gwiazdkowa recenzja.

"Intymne, samotne wiersze Landau są głęboko zaangażowane w doświadczenie jaźni w jej najostrzejszych momentach: kiedy jest pozbawiona, nocna, ledwie językowa... Tworzy głęboko erotyczne i rezonujące spotkanie między lirycznym ja i jego samotnością." -- The Boston Review.

"Jest zarówno konfesyjna, jak i bezpośrednia, jak Sylvia Plath i Allen Ginsberg. Jej napięte, eleganckie, wysoce kontrolowane konstrukcje medytują nad tęsknotą i samoświadomością... Landau przypomina nam o zniuansowanym pięknie języka, ponieważ dzięki swojej bezpośredniości jej zwarte, pełne wdzięku wiersze sprawiają, że czytelnicy czują się tak, jakby mówiły tylko do nich." -- Booklist.

"Te piękne, wstrząsające wiersze są nowe i młode, ale także stare, złamane i mądre. Znalazła idealny ton dla swojego "miasta wnętrz"." - Huffington Post.

"Brawo dla pisarza, który potrafi wpleść obecność i nieobecność, tęsknotę i utratę tęsknoty w gobelin języka tak bogatego, szczerego i przekonującego jak ten." - Naomi Shihab Nye.

"Landau rejestruje intensywność ciała: przyjemność, pożądanie, ograniczenie i ostatecznie zniknięcie." - Mark Doty.

W drugim zbiorze Deborah Landau jest "zawsze noc" - seria połączonych sekwencji lirycznych, w tym bezsenne epistolarne wiersze miłosne do nieuchwytnego "kogoś". Oto nawiedzony śpiewny głos, czysty i oszczędny, żywy pamięcią i pożądaniem, a jednocześnie nękany przeczuciami katastrofalnej przyszłości. Osoba mówiąca w tej "księdze duchów" jest jasna i namiętna, nawet gdy wszystko znika.

Winić jajko, winić pęknięte kamienie.

Na dnie umysłu.

Winić jego ciemnoniebieski blask i skalistą twarz.

Nieporęczny król trudów i steinu.

Jak ja kocham męskość w moim salonie.

Jego grizzly krzyk i waga stu bębnów.

W tym wszędzie tępym i miękkim tonie.

Jestem ciężkim pustym werblem.

Dni są wiosną, dni są latem.

Dni są niczym i jeszcze nie umarły.

Deborah Landau kształciła się na Uniwersytecie Stanforda, Uniwersytecie Columbia i Uniwersytecie Browna, gdzie była stypendystką Javitsa i uzyskała doktorat z literatury angielskiej i amerykańskiej. Jest współgospodarzem "Open Book" na Slate.com i dyrektorem programu kreatywnego pisania na NYU. Mieszka w dzielnicy Soho w Nowym Jorku.