Ostatnia przejażdżka żelaznego konia: Jak Lou Gehrig walczył z ALS, aby rozegrać jeden ostatni sezon mistrzostw

Opinie czytelników

LAST RIDE OF THE IRON HORSE to szczegółowa i pełna współczucia relacja z ostatniego pełnego sezonu baseballowego Lou Gehriga w 1938 roku, przedstawiająca zarówno jego osiągnięcia na boisku, jak i początek ALS. Książka jest dobrze zbadana, emocjonalnie rezonująca i oferuje nowy wgląd w zmagania i determinację Gehriga w trudnym okresie jego życia.

Dobrze zbadana i napisana, emocjonalna opowieść, zapewnia nowe spojrzenie na ostatni sezon Gehriga, szczegółowy wgląd w ALS, przemawia zarówno do fanów baseballu, jak i osób zainteresowanych osobistymi historiami walki i odporności.

Niektórzy czytelnicy mogą uznać, że skupienie się na statystykach nieco przyćmiewa element ludzki, a ogólna tragiczna natura tej historii może być bardzo smutna.

(na podstawie 24 opinii czytelników)

Oryginalny tytuł:

Last Ride of the Iron Horse: How Lou Gehrig Fought ALS to Play One Final Championship Season

Zawartość książki:

Last Ride of the Iron Horse opowiada o ostatnim roku Lou Gehriga w składzie Jankesów, kiedy to zmagał się z wczesnymi skutkami choroby paralitycznej ALS. Przez większą część sezonu 1938 legendarny Gehrig - nazywany Żelaznym Koniem ze względu na swoją siłę i niezawodność - zmagał się z przestojami i tajemniczą utratą mocy, która zachwiała jego pewnością siebie. Fani wygwizdywali Gehriga, a dziennikarze sportowi wzywali go do opuszczenia boiska. Następnie, gdy Yankees walczyli o prymat w sierpniu, Lou zaczął walić home runy jak dawniej - zwrot, który z perspektywy czasu wygląda naprawdę cudownie. Być może był to rzadki przypadek tymczasowego odwrócenia ALS.

Wykorzystując trudne do znalezienia materiały filmowe, audycje radiowe, gazety i wywiady, autor Dan Joseph opisuje roczną kolejkę górską Gehriga. Zaczęło się w Hollywood, gdzie przystojny "Larrupin' Lou" nakręcił western, który okazał się jego jedynym filmem. W kolejnych miesiącach podpisał kontrakt na najwyższą pensję w baseballu, walczył z kontuzjami, które odsunęłyby na bok mniejszego człowieka, zdobył swój szósty pierścień World Series i po raz pierwszy wszedł na arenę polityczną, potępiając rosnące zagrożenie nazizmem.

Joseph stara się również odpowiedzieć na pytania, które od dawna intrygowały wielbicieli Gehriga: kiedy wyczuł, że coś jest nie tak z jego ciałem? Jakie były pierwsze oznaki? Jak się przystosował? I czy nadal pomagał Jankesom wygrywać mistrzostwa, nawet gdy jego umiejętności spadały?

Rok 1938 okazał się ostatnią szansą Gehriga. Wraz ze słabnącą siłą i refleksem, w maju następnego roku zakończył swoją słynną passę kolejnych meczów na poziomie 2130. Kilka tygodni później lekarze z Mayo Clinic zdiagnozowali u niego ALS. 4 lipca Yankees wycofali jego numer podczas ceremonii na Yankee Stadium. Przez cały czas Gehrig wykazywał się niezwykłą odwagą i wdziękiem, nigdy bardziej niż wtedy, gdy powiedział tłumowi na stadionie: "Może i miałem złą przerwę, ale mam po co żyć".