Ostatnia noc, kiedy byłem młody: moje sportowe upodobania

Opinie czytelników

Obecnie brak opinii czytelników. Ocena opiera się na 5 głosach.

Oryginalny tytuł:

Last Night When I Was Young: Sporting Favourites of Mine

Zawartość książki:

Ostatniej nocy, gdy byłem młody, jeździłem na koniach wyścigowych pełnej krwi, jakbym był Dougiem Smithem i Fredem Winterem. W tym samym duchu grałem w piłkę nożną jako Jimmy Greaves dla Chelsea i byłem pałkarzem testowym naśladującym wielkiego PBH Maya. Uderzałem największe podania jako Mike Sangster w Pucharze Davisa, a także podskakiwałem i machałem na ringu bokserskim dokładnie tak, jak mój ulubiony Dick Tiger, mistrz świata wagi średniej.

Byłem nie do zatrzymania za kierownicą samochodu wyścigowego jako pierwszy brytyjski mistrz świata Mike Hawthorn, ale na torze żużlowym jeździłem ze stylową zręcznością, interpretując mojego bohatera, Ronniego "Miraca" Moore'a. Wymachiwanie mashie niblick jako Peter Alliss nie było żadnym utrudnieniem. Rugby Union w Twickenham, kiedy mój zwrot ciała był bardzo ostry - Richard Sharp. Kiedy nadeszły Igrzyska Olimpijskie, jako Gordon Pirie i wielki David Hemery wziąłem udział w wyścigu mojego życia, zarówno na długich dystansach, jak i na płotkach na jedno okrążenie. Z otwartymi oczami uwielbiałem patrzeć, jak wyprostowana Dorothy Hyman zanurza się i rzuca przez linię, podczas gdy zakochałem się w Mary Rand, która kopała autostopem drogę do historii olimpijskiej.

Fantazja miesza się z faktami. Podróże dżokejów od ukończenia wymagających praktyk do zostania mistrzami na Flat i National Hunt. Smith ujeżdżający dwulatki na krawędzi w One Thousand Guineas i Two Thousand Guineas. Z kolei Winter skakał z krawędzi świata w The Grand National.

Próby i cierpienia związane ze względnym sukcesem drużyny piłkarskiej Chelsea z lat 60. z kaczątek Drake'a przekształcających się w nieoszlifowane diamenty Docherty'ego. Czternastoletni chłopiec z Nowej Zelandii opuszcza dom, by zostać pierwszą żużlową supergwiazdą. Walka tygodnia z USA przynosi nam nigeryjskiego boksera, który przeczy konwencjom i walczy na szczycie dwóch dywizji wagowych.

Klasyczny angielski batsman, amator, który ustanowił rekordy jako kapitan i którego wpływ na krykieta testowego nie ma sobie równych.

Birdies i bogeys obfitują, ale nasz bohater golfa jest prawdziwą brytyjską legendą. 152 mile na godzinę jako rekord świata to serwis armatni, który należał do brytyjskiej gwiazdy tenisa nr 1, która opuściła nas zdecydowanie za wcześnie. Pierwszy brytyjski mistrz świata w wyścigach samochodowych, którego wybryki na torze i poza nim spowodowały jego przedwczesną śmierć. Krótka, ale błyskotliwa kariera angielskiego fly-halfa, który sześćdziesiąt lat później grał w rugby w kółko i w kółko.

W telewizyjnym komentarzu olimpijskim, który niemal dorównuje wielkości występu i ustanowionemu rekordowi świata, znów podnoszą się włosy na karku.

Wszystkie są sportowe wczorajsze, warte powtórzenia, pamięć młodego chłopca wymienia każdy wyczyn.