Ostatni ukłon dla Yellowface: Taniec między intencją a skutkiem

Opinie czytelników

Recenzje podkreślają, że „Final Bow for Yellowface” autorstwa Phila Chana jest kluczową i wnikliwą lekturą dla każdego, kto zajmuje się sztuką, szczególnie w kwestiach reprezentacji i wrażliwości kulturowej na temat przedstawiania Azjatów. Książka opowiada się za znaczącymi dyskusjami na temat rasizmu i zawłaszczania kulturowego, oferując praktyczne rozwiązania, jednocześnie uznając złożoność tych kwestii. Wielu recenzentów opisuje ją jako niezbędną lekturę dla profesjonalistów z branży, wypełnioną osobistymi narracjami i strategiami wspierania zmian społecznych.

Książka jest dobrze napisana, pouczająca i oferuje praktyczne spostrzeżenia i strategie radzenia sobie z rasizmem i zawłaszczaniem kulturowym w sztuce. Zachęca do ważnych dyskusji, a nie do natychmiastowego anulowania, dzięki czemu jest doskonałym źródłem informacji dla różnych profesjonalistów w społeczności artystycznej. Recenzenci doceniają skupienie się na wrażliwości kulturowej i reprezentacji, a wielu uważa ją za pouczającą i niezbędną do współczesnego dialogu w sztuce.

Niektórzy czytelnicy mogą uważać, że skupienie się na kulturze azjatyckiej, choć przydatne, może nie obejmować szerszego spektrum kwestii zawłaszczania kulturowego. Istnieje również niewielka obawa, że książka nie proponuje radykalnych przemian, których niektórzy czytelnicy mogliby oczekiwać.

(na podstawie 11 opinii czytelników)

Oryginalny tytuł:

Final Bow for Yellowface: Dancing between Intention and Impact

Zawartość książki:

Kto by przypuszczał, że jedna krótka rozmowa z dyrektorem artystycznym New York City Ballet, Peterem Martinsem, zmieni sposób, w jaki podchodzimy do ulubionego baletu świątecznego Ameryki i posłuży jako katalizator do zmiany sposobu, w jaki rozmawiamy o rasie w Ameryce? Phil Chan, orędownik sztuki i współzałożyciel Final Bow for Yellowface, opisuje swoją podróż przez rozmowy na temat rasy, reprezentacji i integracji wynikające z kwestii związanych z prezentacją jednego krótkiego tańca - chińskiej wariacji z Dziadka do orzechów.

Uzbrojony w nowe słownictwo, opowiada o swoim procesie i pułapkach w doradzaniu Ballet West z Salt Lake City w sprawie prezentacji zaginionego dzieła Balanchine'a z 1925 roku, Le Chant du Rossignol. Chan spotyka się z orientalizmem, zawłaszczeniem kulturowym i żółtą twarzą, a także jest świadkiem z pierwszej ręki ciągłej ewolucji arystokratycznej formy tańca Starego Świata w demokratycznym środowisku Nowego Świata.

Jako gawędziarz, Chan przedstawia mieszankę historii tańca i chińsko-amerykańskiej historii, osobistych anegdot i najlepszych praktyk, które każda profesjonalna organizacja artystyczna może wykorzystać do poruszania się w kwestiach rasowych, jednocześnie nakreślając zasadniczą ścieżkę, którą musi podążać amerykański balet, aby nasza ukochana forma sztuki pozostała żywa dla coraz bardziej zróżnicowanej publiczności XXI wieku.